کپی شد
موافقان ابن تیمیه
بیشک بزرگترین شاگرد و مدافع ابن تیمیه،شمسالدین محمد ابن ابی بکر بن ایوب، معروف به ابن قیم الجوزیه است که در همه اقوال و عقاید تابع و حامی بیچون و چرای او بود و نشر و بسط عقاید ابن تیمیه را در زمان حیات و پس از مرگ او بر عهده داشت و بههمین سبب او را تازیانه زدند و سوار بر شتر در شهر گرداندند و با ابن تیمیه در قلعه دمشق زندانی کردند.
او از ۷۱۲ ق / ۱۳۱۲ م تا سال مرگ ابن تیمیه ملازم او بود و با مخالفان او از جمله تقیالدین سبکی درافتاد. از این رو نام او همیشه با نام استادش قرین است.[1]
از جمله شاگردان و مدافعان سرسخت ابن تیمیه میتوان ابن کثیر، مؤلف البدایة و النهایة (774 ق) را نام برد که در سراسر کتاب خود بههر مناسبتی از ابن تیمیه دفاع کرده و او را ستودهاست. او در روز وفات ابن تیمیه به قلعه دمشق رفت و بر سر جسد او نشست و صورتش را باز کرد و بوسید.[2]
از علمای بزرگ قرن که معاصر ابن تیمیه بوده و از او دفاع کرده و بهسبب او در رنج و زحمت افتادهاند، حافظ و محدث بسیار مشهور، ابوالحجاج مزی صاحب تهذیب الکمال (از معتبرترین کتب رجال اهل سنت) است که در ۷۴۲ قمری درگذشته است.[3]
بهگفته ابن حجر،[4] احمد بن محمد مزی نخست مخالف ابن تیمیه بود، ولی پس از ملاقات با او از دوستان و شاگردان او گردید و مصنفات او را نوشت و در طرفداری از او پافشاری کرد و در رد بر صوفیه و مسئله زیارت، سخت از او دفاع کرد تا آنکه عامه و صوفیان بر او شوریدند و قصد کشتن او کردند.
سرانجام تقیالدین آخنائی قاضی مالکی او را احضار کرد و چندان چوبش زد تا خونین شد، سپس او را وارونه سوار قاطر کرده و در شهر گرداندند.
«بن باز» درباره ابن تیمیه میگوید: بهجهت آنچه گفته شد، بزرگان آن زمان بالاتفاق او را شیخ الاسلام نامیدند و با القابی؛ مانند «بحرالعلوم» و «ترجمان القرآن» و «یگانه مجتهدین» او را ستودند.[5]
[1]. دانشگاه سلفی بنارس هندوستان کنگرهای در بزرگداشت ابن تیمیه، بحوث الندوه العالمیه عن شیخ الاسلام ابن تیمیه و أعماله الخالده، ص ۵۱.
[2]. ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایة، ج ۱۴، ص ۱۳۸.
[3]. ذهبی، محمد بن احمد، تذکرة الحفاظ، ج ۴، ص ۱۴۹۸و ۱۴۹۹.
[4]. عسقلانی، ابن حجر، الدرر الکامنة، به کوشش: عبدالمعید خان، محمد، ج ۱، ص ۳۲۳؛ سایت ویکی فقه.
[5]. دانشگاه سلفی بنارس، کنگرهی بزرگداشت ابن تیمیه بحوث الندوه العالمیه عن شیخ الاسلام ابن تیمیه و أعماله الخالده، ص ۵۱؛ سایت ویکی شیعه.