کپی شد
مهمان‌نوازی آیت الله کوهستانی
از جمله ویژگی‌های اخلاقی انسانی مرحوم آیت الله کوهستانی که تقریباً از امتیازات منحصر به فرد ایشان بود، مهمان‌نوازی و سفره باز و بابرکت اطعام وی بوده‌است، تا آن جا که طعام و آش آقاجان کوهستانی در مازندران و حتی نقاط مختلف کشور، از شهرت به‌سزایی برخوردار گشته بود، به حدی که برخی از بزرگان و مراجع نیز تمایل داشتند از آن میل نمایند و از برخی دوستان ایشان نیز خواستار آن آش ساده بودند.
درِ خانه وی همواره بر روی همگان باز بود و ایشان با کمال میل و رغبت، توأم با خوش‌رویی از مهمانان پذیرایی می‌نمود و منزلش جای‌گاه امنی برای مستمندان و عموم ارادتمندان بود که از نقاط مختلف استان و ایران به خدمت ایشان می‌رسیدند. به ندرت اتفاق می‌افتاد که بر سر سفره‌اش مهمانانی حضور نداشته باشند و روزهای جمعه و تعطیلی، بر تعداد آنان افزوده می‌شد، به ویژه در ایام عید فطر و یا ایام نوروز بیش از صد نفر، و گاه به سی‌صد نفر می‌رسیدند و همگی از خوانِ گسترده آقاجان بهره‌مند می‌گشتند و معمولاً هم بدون اطلاع قبلی بود. طبق معمول، هر روز پذیرایی و ناهار عبارت بود از یک کاسه آش و مقداری نان محلی همراه با قاشق چوبی، که پس از اقامه نماز جماعت در مسجد، آن را با اشتیاق میل کرده و مایه سعادت، برکت و موجب شفای امراض می‌دانستند؛ از این رو هر چه نان بر سر سفره باقی‌می‌ماند، پس ازجمع‌آوری در سینی بزرگ و دعای آقاجان بر آن‌ها، مهمان‌ها برای تبرک باخود می‌بردند.
مهمان‌نوازی مرحوم کوهستانی چند ویژگی داشت:
نخست آن‌که ایشان نه تنها از کثرت مهمانان اظهار ناخشنودی نمی‌کرد، بلکه اگر روزی برسرسفره‌اش مهمانی نبود که با وی هم‌غذا گردد، بسیار ناراحت و متأسف می‌شد و می‌فرمود: امروز ما چقدر فقیریم!.
دوم: سفره ایشان بابرکت بود و به تعداد مهمانان، به گونه‌ای که کاملا سیر شوند، غذا می‌رسید و کم نمی‌آمد، و سوم: وی در تأمین مخارج پذیرایی از وجوهات شرعی استفاده نمی‌کرد. فرزند گرامی ایشان می‌گوید: روزی حضرت آقا به من فرمود: «من دوست داشتم از مهمانان بهتر پذیرایی کنم و برای من خیلی دشوار است که غذایی بسیار ساده برای مهمانان خود بیاورم، ولی اگر چنین نمی‌کردم ناچار بودم از وجوهات استفاده نمایم؛ از این رو در حد توان مالی خود از آنان پذیرایی می‌کنم».[1]
[1]. کوهستانی، عبدالکریم، بر قله پارسایی، ص 157 – 161.