کپی شد
مهاجرت‌های آیه‌الله وحید بهبهانی
پس از فتنه افغان‌ها و هرج و مرج در اصفهان، سلسله صفویه منقرض شده و تحصیل برای اهل علم به شدت دشوار می‌نمود. همین امر باعث از رونق افتادن حوزه اصفهان شد؛ لذا برخى از علما و فقها؛ از جمله سيدصدرالدين رضوى قمى استاد وحيد بهبهانى به دلایل فوق الذکر به عتبات عالیات مهاجرت كردند. یکی از کسانی‌که از اصفهان به نجف هجرت نمود، آیه‌الله آقا محمد باقر اصفهانی بود.[1]
وی در مهاجرت دوم خود، پس از تکمیل تحصیل در عراق، راهی بهبهان شد و بین سال‌های ۱۱۴۰ تا ۱۱۷۰ ق حدود سی سال در آنجا سکونت داشت.[2]
مهم‌ترین عامل هجرت آقامحمدباقر بهبهانی به بهبهان، موقعیت آرام این منطقه بوده است که پس از آشفتگی اوضاع اصفهان پناه‌گاه اهل علم گردیده بود. عامل دیگر مقابله با مسلک اخباری‌گری بوده که در آن زمان توسط شیخ عبدالله سماهیجی بحرینی (متوفی ۱۱۳۵ ق) در بهبهان رونق یافته و پس از او شاگردش سید عبدالله بلادی (متوفی ۱۱۶۵ ق) آن را دنبال می‌کرد.[3]
سومین مهاجرت وحید بهبهانی پس از مقابله علمی پیگیر با روش اخباری در بهبهان به‌کربلا بود که به‌اتفاق جمعی از بستگان و عشایر محلی به‌کربلا رفت و در آنجا ساکن شد و تا پایان عمر در آنجا ماند.[4]
[1]. مطهرى، مرتضی، مجموعه آثار استاد شهيد مطهرى، ج 14، ص 435.
[2]. کرمانشاهی (بهبهانی آل‌آقا)، احمد، مِرْآتُ الْاَحوالِ جَهان‌ْنَما (سفرنامه)، تحقیق: مؤسسه علامه مجدد وحید بهبهانی، ج ۱، ص 147 – 149.
[3]. جزایری، سید عبدالله بن نورالدین، الاحازة الکبیرة، تصحیح: سماوی حائری، محمد، مقدمه: مرعشی نجفی، سید شهاب الدین، ص 205 و 206؛ بحرانی، یوسف بن احمد، لؤلؤة البحرین في الإجازات و تراجم رجال الحديث، تحقیق: بحرالعلوم، محمد صادق، ص ۹۳ و ۹۸.
[4]. مِرْآتُ الْاَحوالِ جَهان‌ْنَما (سفرنامه)، ج ۱، ص 147 – 149.