مناجات انجیلیه امام سجاد (زین العابدین) (علیه السلام)

مناجات انجیلیه[1] در برخی از کتب علمای شیعه اثنی عشری از جمله در کتاب «الصحیفة الثالثة السجادیة» از علامه میرزا عبد الله اصفهانی نقل شده است. در این کتاب قبل از نقل متن مناجات، توضیحات ایشان به عنوان مقدمه ای در مورد این مناجات شریفه آمده است که به آن اشاره می شود:

«مناجات انجیلیه مفصل ترین مناجاتی است که از امام سجاد (علیه السلام) نقل شده و من آن را در کتابی از مؤلفات قدماء امامیه (رضوان الله علیهم اجمعین) دیده ام. این دعا معروف به انجیلیه است و وجه تسمیه آن این است که فقرات این دعا شبیه اکثر فقرات و مواعظ انجیل است که بر حضرت عیسی (علیه السلام) نازل شده است. البته نه انجیلی که هم اکنون بین مسیحیان رواج دارد.

گفتنی است که مضامین عالی این مناجات و سبک و سیاق عبارات آن، خود قوی ترین دلیل بر صحت صدور آن از لسان معصوم (علیه السلام) است. حتی اگر سند آن ضعیف هم باشد، خود این مضامین بر صحت صدور آن از معصوم کفایت می کند. وانگهی برخی از متأخران و متقدمان علما، این مناجات را در کتاب های خود نقل کرده اند. از جمله صاحب کتاب «انیس العابدین»، همچنین مولانا محسن کاشانی که هم عصر ما است، آن را در کتاب «ذریعة الضراعة» نقل کرده است».[2]

بخش کوچکی از متن مناجات[3]

بسم الله الرحمن الرحیم

«اللهم بذکرک استفتح مقالي و بشکرک استنحج سؤالی و علیک اتوکل في کلّ احوالي و ایّاک امل فلا تخیّب امالي اللهمّ بذکرک استعیذ و اعتصم و برکنک الوذ و اتحزّم و بقوّتک استجیر و استنصر و بنورک اهتدی و استبصر و ایّاک استعین و اعبد و إلیک اقصد و اعمد و بک اخاصم و اجادل و منک اطلب ما احاول فاعنّي یا خیر المعینین و قني المکاره کلّها یا رجاء المؤمنین.

 الحمد لله المذکور بکلّ لسان المشکور علی کلّ اِحسان المعبود في کلّ مکان مدبّر الامور و مقدر الدهور و العالم بما تجنّه البحور و تکنّه الصّدور و یخفیه الظّلام و یبدیه النّور الذي حار في علمه العلماء و سلّم لحکمه الحکماء و تواضع لعزّته العظماء و فاق بسعة فضله الکرماء و سار بعظیم حلمه الحلماء. و الحمد لله الذي …».

[1]. میرزا عبد الله اصفهانی از اعلام قرن دوازدهم در کتاب «الصحیفة الثالثة السجادیه» دو مناجات به نام انجیلیه نقل کرده به نام های: المناجات الانجیلیة الطویله و المناجات الانجیلیة الوسطی که مناجات دوم نسبت به اولی خلاصه تر است. در این گفتار مناجات انجیلیه طویله نقل شده است.

[2]. اصفهانی، میرزا عبد الله، الصحیفة الثالثة السجادیه، ص 100.

[3].  همان، ص 100- 154.