مناجات امام حسین (علیه السّلام) قبل از شهادت

شیخ طوسی روایت کرده است: «آن حضرت در واپسین لحظات زندگی می‌گفت: « خدایا! ای بلند مرتبه! ای بزرگ شوکت! ای سخت انتقام گیرنده! ای بی‌نیاز از آفریده‌ها! ای گسترده کبریاء! ای که به هر چیز که بخواهی توانایی! رحمتت نزدیک، وعده‌ات راست، نعمتت فراوان، آزمایشت نیکو است. آن‌گاه که تو را بخوانند نزدیک هستی، به آنچه آفریده‌ای احاطه داری، توبه توبه کنندگان را می‌پذیری، بر آنچه اراده کنی توانانی و در پی هر چه باشی به آن می‌رسی. اگر شکرت کنند، شکرپذیری، اگر یادت کنند یاد می‌کنی. تو را از روی نیاز می‌خوانم و با تهیدستی به درگاهت مشتاقم و خائفانه به آستانت روی می‌آورم و با اندوه، به درگاهت می‌گریم و از روی ناتوانی از تو یاری می‌خواهم و بسنده کنان بر تو تکیه می‌کنم. بین ما و این گروه داوری کن. اینان ما را فریب دادند و یاری‌مان نکردند. با ما از در نیرنگ در آمدند و ما را کشتند. ما عترت پیامبر تو و فرزندان حبیب تو محمد بن عبدالله (صلی الله علیه و آله) هستیم؛ آن‌که او را به رسالت برگزیدی و او را امین وحی خویش قرار دادی. پس برای ما از کارمان گشایش و رهایشی قرار بده، به‌رحمت خودت، ای مهربان‌ترین مهربانان».[1]