searchicon

کپی شد

مناجات الیاس پیامبر (علیه السّلام)

یکی از مناجات ها و دعاهای حضرت الیاس (علیه السلام) که از قول امام صادق (علیه السلام) نقل شده است، بدین قرار است:

«مفضل بن عمر می گويد: ما به خانه امام صادق (علیه السلام) رفتيم و مى‏خواستيم اجازه ورود بگيريم. از پشت در شنيديم که ایشان سخنى مى فرماید كه عربى نیست، فکر كرديم به زبان سريانى است. سپس آن حضرت گريست و ما هم به گريه او گريستيم. پس از آن غلامی آمد و به ما اجازه ورود داد و ما شرفياب حضور آن حضرت شديم. من عرض كردم: «اصلحک الله»،[1] ما خدمت شما آمديم براى كسب اجازه ورود در همین حال شنيديم سخنى مى‏ فرموديد كه عربى نبود و خيال كرديم سريانى باشد. سپس شما گريستىد و ما هم به گريه شما گريستيم.

امام فرمود: آرى، من الياس پيغمبر (علیه السلام) را كه يكى از عبّاد از پیامبران بنى اسرائيل بود به خاطر آوردم و دعاى او را مى‏خواندم كه در سجده خود مى‏خواند. سپس شروع كرد به سريانى خواندن. به خدا قسم من هيچ كشيش و جاثليقى نديدم كه سريانى را از آن حضرت فصيح‏تر بگوید. سپس آن را به زبان عربى براى ما توضیح و تفسير نموده و فرمود: الياس در سجده خود مى گفت: خدايا تو را بينم كه مرا شكنجه دهى با اينكه روزهاى گرم براى تو تشنگى كشيدم؟ تو را بينم كه مرا عذاب كنى با اينكه به خاطر تو روى خود را بر خاک نهادم؟ تو را بينم كه مرا عذاب كنى با اينكه به خاطر تو از معاصى پرهيز كردم؟ تو را بينم كه مرا عذاب كنى با اينكه شب ها به خاطر تو نخوابيدم؟

پس خدا به او وحى فرمود: سرت را بردار كه من تو را عذاب نمی كنم. (امام) فرمود: (الیاس) عرض كرد: اگر می فرمائى عذابت نمی كنم و سپس عذابم كنى چه مى‏شود؟ مگر اين نيست كه من بنده تو هستم و تو پروردگار من هستى؟ فرمود: خدا به او وحى كرد كه سر بردار كه من تو را عذاب نكنم؛ چرا که اگر من وعده‏اى دهم بدان وفا كنم».[2]

 

[1]. معنای لغوی«اَصلَحَکَ الله»؛ یعنی «خدا تو را اصلاح کند». ممکن است کسی از این تعبیر چنین برداشت کند که گوینده این عبارت معاذ الله امام (علیه السلام) را فاسد می دانسته؛ لذا گفته است «اصلحک الله»؛ در حالی که چنین نبوده و این عبارت در آن عصر یک تعبیر رایج برای اظهار ارادت بوده و برای احترام و تکریم به کار رفته نه برای بیان گناه کار بودن طرف مقابل.

[2]. «أتُرَاكَ مُعَذِّبِي وَ قَدْ أَظْمَأْتُ لَكَ هَوَاجِرِي أَ تُرَاكَ مُعَذِّبِي وَ قَدْ عَفَّرْتُ لَكَ فِي التُّرَابِ وَجْهِي أَ تُرَاكَ مُعَذِّبِي وَ قَدِ اجْتَنَبْتُ لَكَ الْمَعَاصِيَ أَتُرَاكَ مُعَذِّبِي وَ قَدْ أَسْهَرْتُ لَكَ لَيْلِي قَالَ فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَيْهِ أَنِ ارْفَعْ رَأْسَكَ فَإِنِّي غَيْرُ مُعَذِّبِكَ قَالَ فَقَالَ إِنْ قُلْتَ لَا أُعَذِّبُكَ ثُمَّ عَذَّبْتَنِي مَا ذَا أَ لَسْتُ عَبْدَكَ وَ أَنْتَ رَبِّي قَالَ فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَيْهِ أَنِ ارْفَعْ رَأْسَكَ فَإِنِّي غَيْرُ مُعَذِّبِكَ إِنِّي إِذَا وَعَدْتُ وَعْداً وَفَيْتُ بِه؛ كلينى، محمد بن يعقوب، کافی، محقق / مصحح: غفارى، على اكبر و آخوندى، محمد، ج 1، ص 227 و 228.