مفهوم شناسی مهدویت

مهدویت از واژه مهدی (هدایت شده) گرفته شده است. مهدویت در اصطلاح به سری مباحثی گفته می شود كه پیرامون احوال حضرت مهدی (عج)، شامل تولد، غیبت و ظهور، حكومت، اتفاقات و وقایع مصادف یا بعد از آنها می باشد و با نگاهی كلی تر و برون دینی شامل نگاه منجی گرایه و آخرالزمانی بشری به مقطع پایان تاریخ است كه اعم از نگاه اسلامی به آخرالزمان یا نگاه ادیان و مكاتب دیگر به آن و اتفاقات این دوران است.

این عقیده اختصاص به شیعه ندارد و همه فرقه های اسلامی، در آن مشترک اند. ریشه آن نیز در قرآن و احادیث است و چنین نیست كه توسط عده ای خاص، جعل و منتشر شده باشد. مهدویت در اعتقاد شیعیان عبارت است از: باور به وجود حضرت مهدی (عج) به عنوان امام دوازدهم که به مصلحت و امر الاهی فعلاً در پس پردۀ غیبت بوده و روزی پس از آن که دنیا پر از ظلم و جور شد، ظهور خواهد نمود و دنیا را پر از عدل و داد می نماید و شیعیان آن حضرت در انتظار چنین روزی هستند.

راوی می گوید: از امام رضا (ع) انتظار فرج را سؤال كردم، حضرت فرمود: “فرج یكى از گشایش ها است و چه نیكو است صبر كردن و انتظار فرج كشیدن.[1]