مفهوم شناسی لهو و لعب

لهو و لعب یعنی حرکت پوچ و بی معنا که صرفا برای کشتن وقت فراغت است و هیچ ثمری برای دین، دنیا و آخرت آدمی ندارد. لهو و لعب امری است منفی، و مؤمن هرگز عمر خود را به بطالت نمی‌گذراند.

خداوند راجع به خود می فرماید ما اهل بازی نیستیم: «و ما خلقنا السماء و الارض و ما بینهما لاعبین»؛[i] زمین و آسمان و آنچه را در میان آنهاست از سر بازی نیافریده‌ایم. و انبیا و مؤمنان را نیز از لهو و لعب، دور می‌داند: «والذین هم عن اللغو معرضون»؛[ii] و مؤمنان کسانی هستند که کار لغو و بیهوده نمی‌کنند.

امام باقر (ع) فرمود: «سرگرمی مؤمن چهار چیز است: رسیدگی به مرکب سواری، گفت و گو با برادران ایمانی، خلوت و همنشینی با همسر، و نماز شب».

امام سجاد (ع) در مناجات ذاکرین فرمود: «خدایا توبه می کنم از هر لذتی بدون ذکر تو، و از هر راحتی بدون انس تو، و از هر شادی بدون قرب تو، و از هر مشغولیتی در غیر مسیر طاعت تو …».

بنابراین در نگرش اسلام، تفریح و سرگرمی باید دور از لغو و پوچی باشد و هدفی والا در بر داشته باشد.

مقصود (فقها) از واژۀ لهو سازگاری و هم نوائی آواز و آهنگ نواخته شده با مجالس فساد و خوش گذرانی است؛ یعنی ممکن است نغمه ای طرب انگیز نباشد، ولی از نغمه هایی باشد که در جلسات فاسقان و هواپرستان رایج باشد.[iii]