مفهوم شناسی قبرستان بقیع

بقیع از ریشه بَقَع به زمینی گفته می‌شود که با زمین‌های مجاور متفاوت باشد و نیز زمینی که درختانش یا ریشه آن‌ها به صورت پراکنده در آن وجود داشته باشد.[1]

در منابع اسلامی به قبرستان مشهور مدینه، بقیع گفته می‌شود که به علت رویش درختان خاردار غَرقَد در آن، با نام «بقیع الغرقد» نیز خوانده شده‌است.[2]

افزون بر درختان غرقد، وجود چشمه‌سار و شوره‌گزهایی نیز در آن گزارش شده‌است. هم‌چنین آورده‌اند که پشه‌های این قطعه از زمین چنان فراوان بود که هنگام غروب آفتاب، هم‌چون دودی غلیظ به نظر می‌رسید.[3]

[1]. جعفریان، رسول، آثار اسلامی مکه و مدینه.

[2]. مقدسی بشاریم، احسن التقاسیم؛ دیلمی، حسن بن محمد، ارشاد القلوب.

[3]. مفید، محمد بن محمد، الارشاد.