کپی شد
مفهوم شناسی صبر
«صبر» در لغت به معنای حبس و در تنگنا و محدودیت قرار دادن است.[1] و برخی نیز آن را بازداشتن نفس از اظهار بی تابی و بی قراری دانسته اند.[2] در فرهنگ اخلاقی، صبر عبارت است از وادار نمودن نفس به انجام آنچه كه عقل و شرع اقتضا می كنند و بازداشتن از آنچه عقل و شرع نهی می كنند.[3] با توجه به تعاریف مذكور، «صبر» یك صفت نفسانی بازدارنده و عامی است كه دارای دو جهت عمده است: از یك سو گرایش ها و تمایلات غریزی و نفسانی انسان را حبس و در قلمرو عقل و شرع محدود می كند. از سوی دیگر نفس را از مسئولیت گریزی در برابر عقل و شرع باز داشته و آن را وادرا می كند كه زحمت و دشواری پایبندی به وظایف الهی را بر خود هموار سازد. البته این حالت اگر به سهولت و آسانی در انسان تحقّق یابد، به آن «صبر» و هر گاه فرد خود را با زحمت و مشقّت بدان وادار سازد، «تصبّر» می گویند.
[1]. ر.ك: زیبدی، تاج العروس، ج 7، ص 71[نیاز به تکمیل]؛ راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ج1، ص 474، دارالعلم، چاپ اول، دمشق بیروت، 1412ق؛ ابن منظور، لسان العرب، ج 4، ص 438، دار صادر، چاپ سوم، بيروت، 1414 ق.
[2]. ر.ك: جوهری، صحاح اللغه، ح 2، ص 706(کتاب نامه تکمیل شود)؛ طریحی، مجمع البحرین، ج 2، ص 1004، كتابفروشى مرتضوی، تهران، 1375 ش.
[3]. راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ج1، ص 474، دارالعلم، چاپ اول، دمشق بیروت، 1412ق.
فرم ثبت پیشنهادات و انتقادات
شما می توانید پیشنهادات و انتقادات خود را درباره این مدخل با ما درمیان بگذارید