کپی شد
مفهوم شناسی رزق
رزق در لغت به معناى چيزى است كه از آن بهره برده مىشود.[1] رزق و روزى كه خداوند آن را به عهده گرفته و ضمانت نموده عبارت است از: سهم و نصيبى كه بايد به مخلوقات برسد تا بتوانند به وجود و بقاى خود ادامه دهند. راغب در مفردات می گويد:رزق گاهى به عطاء دائمى اطلاق می شود، خواه دنيوى باشد يا اخروى و گاهى به نصيب و بهره و گاهى به غذایی كه وارد جوف می شود. گويند: شاه رزق لشكر را داد و دانش روزى من شده است.[2] خلاصه آن كه رزق عطایى است كه از آن منتفع می شوند خواه طعام باشد يا علم و يا غير آن.[3]
.[1] جوهرى، اسماعيل بن حماد، الصحاح، ج 4، ص1481، دار العلم للملايين، چاپ اول، بيروت، 1410 ه ق، «الرِّزْقُ: ما يُنْتَفَعُ به و الجمع الْأَرْزَاقُ».
[2]. اصفهانى، حسين بن محمد راغب، مفردات ألفاظ القرآن، ص 351، دار العلم – الدار الشامية، چاپ اول، لبنان – سوريه، 1412 ه ق.
[3]. قرشى، سيد على اكبر، قاموس قرآن، ج 3، ص 82، دار الكتب الإسلامية، چاپ ششم، تهران، 1412 ه ق.
فرم ثبت پیشنهادات و انتقادات
شما می توانید پیشنهادات و انتقادات خود را درباره این مدخل با ما درمیان بگذارید