کپی شد
مفهوم شناسی ايمان
ایمان در لغت عبارت است از: تصدیق در مقابل تکذیب[1] و در اصطلاح عبارت است از: اقرار به زبان، تصديق و اذعان قلبى -كه نوعى صفت و حالت نفسانى نسبت به يک امر است و با صرف شناخت و معرفت تفاوت دارد[2]– و عمل نمودن با اعضا و جوارح.[3]
هر جاندارى براى خود دلبستگىهايى دارد. انسان نيز غير از دلبستگىهاى مادى به پارهاى از معنويات، مانند، معرفت و زيبايى و… دلبستگى دارد. ايمان نيز نوعى حالت دلبستگى واپسين است كه تمام دعاوى ديگر را تحت شعاع قرار مىدهد.
قلمرو ايمان براى هر انسان حريم مقدسى است؛ يعنى دلبستگى واپسين انسان در نهايت به امر قدسى تبديل مىگردد و آن گاه است كه عنصر شجاعت و جسارت و عشق از آن زایيده مىشود.
ایمان دلبستگى نهايى انسان به امور معنوى است كه براى انسان مقدس هستند و براى آن حاضر است عشق و شجاعت از خود نشان دهد.
در برخی روایات در تعریف ایمان، آمده است که، ایمان عبارت است از: معرفت و شناخت قلبی و اقرار به زبان و عمل کردن به اعضا و و جوارح.
.[1] ابن منظور، محمد بن مكرم، لسانالعرب، ج 13، ص 21، دار صادر، بيروت، چاپ سوم، 1414 ق، الإِيمان، بمعنى التصديق، ضدُّه التكذيب.
[2]. شيرازى، اوائل المقالات، ج 1،ص 249، شيخ مفيد، نظريه ايمان در عرصه كلام در قرآن، ص 48،جوادى، محسن، اخلاق اسلامى، ص 119-158،ديلمى احمد و آذربايجانى مسعود، ص 73.
.[3] کلینی، كافي، ج 2، ص 27، ح 1، دار الكتب الإسلامية، تهران، 1365 هـ ش، امام صادق (ع) می فرماید: الْإِيمَانُ هُوَ الْإِقْرَارُ بِاللِّسَانِ وَ عَقْدٌ فِي الْقَلْبِ وَ عَمَلٌ بِالْأَرْكَانِ.
برای اطلاع بیشتر از معنای ایمان و فرق آن با اسلام و علم، به نمایه های «شروط اسلام و ایمان شمارۀ 1311 (سایت اسلام کوئست: 1343)» و «فرق ایمان و علم شمارۀ 5382 (سایت اسلام کوئست: 5651)» مراجعه شود.