مفهوم زهد

“زهـد” در لغـت يـعـنـى نداشتن حرص و رغبت به چيزى[1] و در اصطلاح عبارت است از: عـدم دلبـسـتـگـى بـه دنيا و مظاهر آن و چشم پوشيدن از برخى مواهب براى تأمين مصالح فردى و عمومى بالاتر. زهد در متون دینی به عنوان يكى از كمالات اخلاقى انسان شمرده شده است . پيامبر اكرم (ص) فرمود: “اگر مى خواهى خداوند تو را دوست بدارد، در دنيا زاهد باش.”[2] امام على (ع) فرمود: “زهد، اصل و ريشه ی دين است”.[3] بنابراین، زهد اسلامی از بالاترين مقامات براى انسان آرمان خواه و هدف دار است.

[2] (اءِنْ اَرَدْتَ اَنْ يُحِبَّكَ اللّهُ فَازْهَدْ فِى الدُّنْيا)، محجّة البيضا، ج 7، ص 351.

[3] (اَلزُّهْدُ اَصْلُ الدّينِ)، شرح غرر الحكم ، ج 1، ص 131.