معنا و ماهیت نماز

نماز در زبان فارسی معادل معنای اصطلاحی صلاة است. صلاة در لغت عرب به چند معنا از جمله آتش افروختن، دعا ، تبريك و تمجيد است.[1] و در اصطلاح ، عبادت مخصوص مسلمانان است که دارای اجزاء، اعمال، شرایط و احکام و فلسفه خاصی است .

گروهی از دانشمندان گفته‏اند اصل صلاة از- صلاء- است و معناى صلّى الرّجل؛ يعنى او با اين عبادت از نفس و جان خويش “صلاء” را كه همان آتش افروخته خدايى است دور و برطرف كرد.‏[2] روح و فلسفه نماز همان ياد خدا است، البته ذكرى كه مقدمۀ فكر، و فكرى كه انگيزه عمل بوده باشد، چنان كه در حديثى از امام صادق (ع) آمده است كه در تفسير جمله « وَ لَذِكْرُ اللَّهِ أَكْبَرُ »[3] فرمود: “ياد خدا كردن به هنگام انجام حلال و حرام” ؛يعنى به ياد خدا بيفتد که به سراغ حلال برود و از حرام چشم بپوشد.

---

[1] – راغب اصفهانى، حسين بن محمد، المفردات في غريب القرآن،، ص 190 و 191، دارالعلم‏، الدار الشامية – دمشق‏ بيروت، چاپ اول، 1412 ق.

[2] – راغب اصفهانى، حسين بن محمد، المفردات في غريب القرآن، همان.

[3] – العنکبوت، 45.