معنا و ماهیت عبادت

عبادت در لغت به معنای اظهار تذلل و کوچکی است. راغب در این زمینه آورده است: عبودیت، اعلام کوچکی است. عبادت، در این معنا، از عبودیت رساتر است.[1]

در صحاح‏ اللغه آمده است: “اصل عبودیت، خضوع و مسکنت است. عبادت همان طاعت است. تعبید یعنی کوچک شمردن؛ مثلاً گفته می‏شود: راه مُعَبَّد یعنی نرم و هموار شده است.[2]

ابن ‏منظور در معنای عبادت می‏نویسد: “اساس عبادت، خضوع و تذلل است.[3]

در مجموع، از سخنان واژه ‏شناسان استفاده می‏شود که عبادت همان خضوع، فروتنی و اطاعت است. و در اصطلاح، بالاترين مرتبه خضوع و تعظيم در مقابل معبود است. خضوعى كه از روى اعتقاد به الوهيت معبود باشد.[4]

[2] جوهری، صحاح اللغة، ج2، ص 503.

[3] ابن منظور،لسان العرب، ج 9، ص 10.

[4] جعفرى يعقوب‏، كوثر، ج ‏1، ص 23، تفسير سوره حمد تا طه‏.