معنای کرامت

كرامت به معناى دورى از پستى و فرومايگى است و روح بزرگوار و منزّه از هر پستى را كريم گويند.[1]

لئيم ضد كريم است.[2] لئامت و دنائت به يك معنى است و لذا دنائت در برابر كرامت و دنى در مقابل كريم است.[3]

روایات و كرامت:

به فرموده رسول مكرم اسلام (ص): خداى بزرگ كريم است و كَرَم را دوست مى‏دارد.[4]

و به فرموده ‏اميرالمؤمنين على (ع): كسى كه قبل از سؤال مى‏بخشد كريم است.[5] حوادث ناگوار در روح كريم اثر نمى‏گذارد.[6]

– كريم انسانى است كه از حرام اجتناب كند و از همه عيب‏ها منزّه و پاك باشد.[7]

انسان كريم از چيزى كه لئيم به آن فخر مى‏كند مُنزجر است.[8]

– كريم انسانى است كه آبروى خود را با مال حفظ مى‏كند ولى لئيم كسى است كه مال را به وسيله آبرو حفظ مى‏كند.[9]

اگر كسى روح را به كرامت و عظمت بشناسد همه دنيا در چشمش كوچك مى‏شود.[10]

---

[1] جوادى آملى، عبداللَّه، كرامت در قرآن ص22.

[2] ثعالبى نيشابورى، فقه اللغة، ص 139.

[3] جوادى آملى، عبداللَّه، كرامت در قرآن، ص 22.

[4] رى شهرى، محمد، (حسينى سيد حميد)، منتخب ميزان الحكمه، روايت شماره 5493.

[5] آمدى عبدالواحد، غررالحكم و دررالحكم، چاپ دانشگاه، ج 1 ص 365، شماره 1389.

[6] همان مصدر، ج2، ص1 شماره 1555.

[7] همان مصدر، ج2، ص4 شماره 1565.

[8] همان مصدر، ج2، ص44 شماره 177.

[9] همان مصدر، ج2، ص154 شماره 2159.

[10] همان مصدر، ج5، ص451 شماره 9130.