معنای اخلاص

اخلاص،[1]یعنی انگیزۀ اصلی در انجام کارها، بندگی، شایستگی و رضای ذات حق تعالی باشد، نه شایستگی و رضایت غیر او.

---

[1] در کتاب های اخلاقی، عرفانی و تفسیری، برای اخلاص بنابر دیدگاه های گوناگون و مراتب آن تعاریفی بیان کردند؛ مثل کتاب معراج السعاده، ص 486؛ کیمیای سعادت، ج 2، ص 453؛ چهل حدیث، امام خمینی، ص 238؛ عروة الوثقی، سید محمد کاظم طباطبایی، ج 1، ص 472 و المیزان مرحوم طباطبایی، ذیل آیات، بقره، 264، نساء، 38 و 142، انفال، 47، و ماعون، 6.