معاد در روایات

روایات اهل بیت در مورد قیامت به مسائل و جهات متعددی توجه دارند که همگی آنها حکایت از انکار ناپذیری معاد و قیامت دارد. بعضی از موارد بیان شده در روایات عبارت اند از:

1. درخواست ایمن بودن در قیامت: امام علی (ع) می فرمایند: خدایا از تو امان می طلبم در آن روزی که نه مال و ثروت به کار آید و نه فرزندان، مگر کسی که با دلی پاک به سوی خدا بیاید.[1] که ابزار ایمن بودن در قیامت را برخورداری از دل پاک می داند.

2. بیان موجبات سرور و خوشحالی در قیامت: امام رضا (ع) یکی از موجبات سرور در قیامت را چنین بیان می کنند: کسی که عاشورا، روز مصیبت و اندوه و گریه اش باشد خداوند روز قیامت را روز شادی و سرورش می گرداند.[2] در روایت دیگری پیامبر (ص) می فرماید: هر کس کودک خردسالی از نسل خود را راضی کند تا خشنود شود خداوند در روز قیامت در پی خشنودی او باشد تا آن گاه که خشنود شود.[3]

3. بیان وسیله رفع اندوه در قیامت: امام رضا (ع) می فرماید: هر کس اندوه مؤمنی را بزداید خداوند در روز قیامت غم از دلش می زداید.[4]

4. بیان چشم های گریان در قیامت: پیامبر (ص) در روایتی به فاطمه زهرا (س) می فرماید: ای فاطمه، همه چشم ها در روز قیامت گریان است جز چشمی که بر مصیبت های حسین (ع) بگرید.[5]

5. بیان این که مرگ برای مؤمن موجب رسیدن به نعیم ابدی است: امام حسین (ع) در روز عاشورا خطاب به اصحاب باوفایش می فرماید: ای فرزندان کرامت و آقایی، اندکی صبر پیشه کنید که مرگ جز پلی نیست که از آن عبور داده می شوید و از زندگی نکبت بار و سخت این جهان و این شرایط، به سوی بهشت و نعمت های دائمی آن رهسپار می گردید.[6]

6. امام حسن مجتبی (ع) می فرماید: مرگ بزرگ ترین شادی و خوشنودی است که بر مؤمن وارد می شود هنگامی که از این خانه و زندگی سخت و مشکل به سوی یک زندگی پر نعمت ابدی پرواز می کند.[7] و … .

اینها بخشی از روایاتی است که اصل قیامت را اثبات و بسیاری از ویژگی های آن را بیان فرموده است. بر این اساس با این ادله محکم هیچ گونه شک و تردیدی در امکان و وقوع معاد باقی نمی ماند.