کپی شد
مسجد و دعا
از جمله آداب مسجد دعا نمودن در مسجد است. دعا در مسجد، از جلوههای یاد خدا و بردن نام نیکوی او است. از دستهای از روایات چنین برمیآید که دعا در مسجد دارای فضیلتی ویژه است، تا آنجا که حتی از عبادتهایی مانند تلاوت قرآن کریم، برتر به شمار آمده است. به روایتی در همین زمینه اشاره می شود: «معاوية بن عمار می گويد: به امام صادق (عليه السّلام) عرض کردم: دو نفر به مسجد وارد میشوند و در يک لحظه نمازشان را آغاز مىکنند، يکى از آن دو در نمازش قرآن بيشترى تلاوت مىکند و ديگرى بيشتر دعا مىنمايد و سپس هر دو در يک لحظه نمازشان را پايان مىدهند، کداميک افضل هستند؟ فرمود: هر دو داراى فضيلت بوده و هر دو نيک هستند. گفتم: مىدانم هر دو خوب هستند، ولى مىخواهم بدانم کداميک بهتر است؟ فرمود: دعا، برتر است، مگر سخن خداى متعال را نشنيدى که فرمود: مرا بخوانيد تا اجابتتان کنم، همانا کسانى که از عبادت من سرکشى کردند، آنان را با خوارى داخل جهنّم خواهم کرد،[1] به خدا قسم! منظور از عبادت، همان دعا است، به خدا قسم! دعا برتر است، به خدا قسم! دعا عبادت است، به خدا قسم! دعا شديدترين عبادت است».[2]
امام صادق (علیه السلام) به شیعیان خود فرمان می داد تا در گرفتاریها و سختیها در مسجد حضور یابند و پس از نماز برای برطرف شدن مشکلات، دعا کنند.
همچنین پیشوایان دینی خود در عمل برای دعا در مسجد، اهمیت فراوان قائل بودند. معاویه بن عمار می گوید: «امام صادق (علیه السلام) فرمود: هر گاه پدرم حاجتى از خداوند درخواست مىكرد، به هنگام زوال ظهر دست دعا و نيايش برمىداشت: ابتدا صدقه مىداد. بعدا عطر مىزد و به مسجد مىرفت و با نيايش به درگاه حق، حاجت خود را درخواست مىكرد.[3]
دعا در مسجد می تواند به صورت فردی یا جمعی برگزار شود. برپایه روایاتی که از پیشوایان دین در دست است، برگزار نمودن جلسات دعا به صورت دسته جمعی، چنانچه آسیبی به اخلاص نرساند، مطلوب و پسندیده است. پس تشکیل مجالس دعا در مسجد و خدا را در خانه خودش خواندن، عبادتی بزرگ به شمار میآید. بیگمان چنین دعایی در معرض اجابت پروردگار قرار دارد. برگزاری این گونه مجالس در مسجد، آن هم به طور منظم و متناسب با حال نمازگزاران مسجد، از جنبههای تربیتی خوبی برخوردار است. این مجالس پرفیض زمینه آشنایی و اُنس مؤمنان با فرهنگ پربار دعا را فراهم میآورد. جذابیت بخشیدن به این برنامهها و به ویژه سودمند و کوتاه برگزار نمودن آن میتواند باعث جلب شمار بیشتری به دعا باشد.
[1]. غافر، 60.
[2]. ابن ادريس، محمد بن احمد، السرائر الحاوي لتحرير الفتاوي، محقق و مصحح: الموسوى، حسن بن احمد و ابن مسيح، ابو الحسن، ج 3، ص 551.
[3]. کلینی، محمد بن يعقوب، كافي، محقق و مصحح: غفارى على اكبر و آخوندى، محمد ج 2، ص 477، .