مسجد و حفظ نظافت

خداوند دوستدار پاكیزگان و مطهرین است و از آنجا كه دین اسلام كامل ترین دین خدا است، حتی كوچک ترین و ظریف ترین نكاتی را كه باید بنده مسلمان رعایت كند، از یاد نبرده است. از این رو در عصری كه فقر بهداشت و امكانات بوده به ساده ترین شكل حفظ نظافت و پاكیزگی را به بندگانش آموخته و عرب عصر جاهلیت را به رعایت بهداشت فردی و پاكیزگی محیط دعوت نمود. پس بر بنده مومن است كه فرامین خدا را به بهترین شكل ممكن به كار بندد. چگونه ممكن است كه بنده ای خواستار تهذیب روح و جان باشد و در خانه خدا برای عبادتش حاضر شود، اما صاحب خانه را با آلوده كردن خانه اش از خود ناراضی کرده و یا آلودگی و پلیدی را از خانه اش بیرون نبرد آن هم خانه ای كه صاحبش خدا است؟ چگونه ممكن است بنده ای خود را عبد خدا بداند، ولی در اجرای دستوراتش كوتاهی و قصور كند مگر تهذیب نفس و درون بدون پاکیزگی درون امكان دارد؟ و یا تهذیب و تكامل و نزدیكی به خدا، بدون رعایت پاگیزگی و احترام به او امكان دارد؟ قرآن کریم می فرماید: «ما از ابراهیم و اسماعیل (ع) پیمان گرفتیم كه خانه مرا برای طواف كنندگان و اعتكاف كنندگان و نمازگزاران از هر پلیدی پاكیزه كند».[1]

همانگونه كه از مضمون این آیه شریفه بر می آید، خداوند به پاكیزگی خانه خود سفارش اكید كرده است.