مسؤولیت پیامبر (صلی الله علیه و آله) در قبال ایمان مردم

قرآن کریم خطاب به پيامبرش مى‏فرمايد: “فلعلّك باخع نفسك الّا يكونوا مؤمنين.”[1] گويى مى‏خواهى جان خود را از شدت اندوه از دست دهى به خاطر اين كه آنها ايمان نمى‏آورند.

از طرفى ديگر اعتقاد به دين از امور قلبيه است كه در آن جا اكراه و اجبار كارایى ندارد. البته، در اعمال ظاهرى و افعال و حركات بدنى، اكراه بى‏تأثير نيست، اما براى اعتقاد قلبى بايد در جست و جوى علل و اسباب ديگرى بود.[2] لذاست كه قرآن به پيامبرش اين گونه خطاب مى‏فرمايد كه:

“فذكر انما انت مذكر لست عليهم بمصيطر”.[3] پس تذكر ده كه تو فقط تذكر دهنده‏اى تو سلطه گر بر آنها نيستى كه بر ايمان مجبورشان كنى.[4]

پس از آيات مطرح شده اين گونه استفاده مى‏شود كه:

در اسلام جهاد به منظور بسط دين با زور و اكراه نمى‏باشد، بلكه براى احياى حق و دفاع از توحيد است.

[1] شعراء، 3 ؛ كهف، 6.

“فلعلك باخع نفسك على آثارهم ان لم يؤمنوا بهذا الحديث اسفا” گويى مى‏خواهى به خاطر اعمال آنان خود را از غم و اندوه هلاك كنى اگر به اين گفتار ايمان نياوردند.

[2] ر. ك: الميزان، ج2، ص 342 – 343.

[3] غاشيه، 22.

[4] ر. ك: الميزان، ج6، ص 162 – 165.