مراد از زینت، هنگام رفتن به مسجد در روایات

زینت کردن به هنگام داخل شدن در مسجد، از جمله آداب مسجد است که در قرآن کریم و روایات معصومان (ع) بر آن تکیه شده است. در روایاتی که از معصومان (ع) رسیده است، اموری به عنوان مصداق و معنای زینت ذکر شده که به برخی از آنها اشاره می شود:

در تفسیر عیّاشی در ذیل آیه 31 از سوره اعراف از امام صادق (ع) روایت شده است که فرمود: «مراد از زینت، ائمّه است».[1]

مرحوم علاّمه طباطبایی (ره) در «المیزان»، پس از ذکر این روایت می گوید: «ممکن است مراد از ائمّه در این روایت، ائمّه جماعات باشد. چون وقتی مؤمنان، امام را در مسجد جلو قرار داده و به وی اقتدا می کنند، مایه زینت نماز است و ممکن است مراد از ائمّه، ائمّه معصومان (ع) باشند».[2]

ولی به تناسب حکم و موضوع ظاهراً مراد از ائمّه، همان ائمّه جماعات است؛ چرا که بنابر احتمال دوّم معنای آیه شریفه آن است که: «ولایت ائمّه (ع) مایه زینت نماز است»، در حالی که ولایت ائمّه (ع) از زینت بسی برتر و والاتر و به منزله روح و جان نماز و مسجد؛ بلکه همه فرایض و واجبات دینی است.

تفسیر دیگری که در روایات برای زینت وارد شده است، این است که: در تفسیر عیّاشی از خیثمة بن ابی خیثمة روایت شده است که: «امام حسن مجتبی (ع) هنگامی که به نماز می ایستاد، بهترین لباس­های خود را می پوشید. کسی به ایشان عرض کرد: ای فرزند رسول خدا! چرا بهترین لباس­هایتان را به هنگام نماز می پوشید؟ فرمود: خداوند زیباست و زیبایی را دوست می دارد. من هم برای پروردگارم خود را زیبا می­کنم. خداوند خود فرموده است: «زینت خود را در هر نماز (یا مسجدی) به همراه داشته باشید»، من هم دوست دارم که بهترین لباسم را بپوشم». [3]

لذا فقهای اسلام با استناد به همین گونه روایات، یکی از مستحبّات ورود به مسجد را پوشیدن لباس­های خوب ذکر کرده اند.[4]

شیخ طبرسی نیز در «مکارم الاخلاق» از رسول خدا (ص) نقل کرده است که آن حضرت در ذیل آیه شریفه مورد بحث فرمود: «مراد از زینت، آن است که هنگامی که به در مساجد می رسید، کفش­های خود را بررسی کنید (مبادا آلوده به نجاست باشد)»، البتّه این بررسی جنبه احتیاطی دارد و عملی مستحبّ می باشد، ولی آلوده کردن مسجد به نجاست، حرام و برطرف نمودن نجاست از آن واجب فوری است.

یکی دیگر از مصادیق زینت نمودن در روایات را، استعمال عطر و بوی خوش به هنگام مسجد رفتن می توان شمرد. در حدیثی از امام صادق (ع) آمده است: امام سجّاد (ع) در شبی سرد در حالی که ردا و عمامه­ای از خز پوشیده و بوی خوش نیز استعمال کرده بود، به خادم خود برخورد نمود. خادم عرض کرد: فدایت شوم در این ساعت از شب با این هیئت نیکو به کجا می روید؟ امام سجّاد (ع) فرمود: به مسجد جدّم پیامبر (ص) به خواستگاری حورالعین از خداوند عزّ و جلّ می روم».[5]

این حدیث شریف گویای آن است که استعمال عطر به هنگام وارد شدن به مسجد، مطلوب و زینت محسوب می شود.

در حدیث دیگری واردشده که از امام صادق (ع) در مورد سخن خداوند متعال که می فرماید: «زینت خود را در هر مسجدی به همراه داشته باشید»، سؤال کردم. امام (ع) فرمود: مراد از زینت، شانه کردن مو در هر نماز واجب و مستحبّی است».[6]

البتّه اموری که در این روایات به عنوان معنای زینت ذکر شده، هیچ کدام جنبه تعیینی ندارد. بلکه مراد، بیان مصادیق زینت است؛ لذا در روایات مختلف امور متفاوتی به عنوان معنای زینت ذکر شده است؛ بنابراین می­توان گفت: استفاده کردن از هرگونه زینتی که شرعاً و یا عرفاً نکوهیده نباشد، در نماز و مسجد مطلوب می باشد.