مدینه فاضله صدرائی

مدینه فاضله صدرایی، ابزاری برای اخلاق متعالی و اخلاق متعالی صدرایی، ابزاری برای تحقق سیاست متعالی است. سیاست متعالیه، نوع حكومت و قوانین سیاسی اجتماعی در مدینه فاضله، دائر مدار قوانین حاكم بر رشد و تعالی انسان و اخلاق فاضله است. آن امر سیاسی‌ای سیاست مشروع است كه صلاحیت داشته باشد تمامی شرایط به فعلیت رساندن كمالات بالقوه فرد فرد انسان ها را تأمین نماید.[1] تأمین چنین شرایطی البته شامل امور معاد و معاش است. تفكیك سعادت جسمانی از سعادت روحانی، امری غیرممكن است؛ همچنان كه در تعریف ذات انسان در حكمت صدرایی، تفكیك دو حیثیت جسمانی و نفسانی، غیر ممكن بود. نظام سیاسی ایده‌آل در مدینه فاضله صدرایی، نظامی است كه در آن واحد، دو جنبه از نیازهای بشری را تأمین نماید. مفهوم سعادت، عدالت، آزادی و مشروعیت سیاسی صدرایی بر همین منوال، تعریف و تعیین می‌شود. در مدینه فاضله صدرائی، امت دارای دو ویژگی‌اند:

1. دارای شوق ذاتی و بی‌شائبه به سوی كمالات وجودی، شامل كمالات علمی و عملی. بالاترین فضائل در چنین جامعه‌ای، كسب بالاترین درجات علمی و متلبس شدن به ملكات اخلاقی و صور اعمال نیك و پرهیز از لغو و بطالت و یا تلبس به صفات رذیله است.

2. حركت و توجه تام به سوی بالاترین هدف كه رسیدن و ملاقات باری تعالی است. در چنین جامعه خدامحوری، طبیعتاً قانون الاهی نیز حاكم است و شریعت همچون روح برای تمامی قوانین بشری و سیاست به معنای مدرن آن است.[2]

ملاصدرا در چند موضع، ضرورت وجود شریعت و وحی و مداخله انسان كامل به عنوان «ولی» را در امور سیاسی و اجتماعی یادآور می شود و اثبات می‌كند چگونه سیاست و اداره امور معاش مردم توسط كسانی كه بی گانه از حقائق معنوی‌اند، امت را به سوی جامعه‌ای مرده و بی‌روح و مملو از فساد و تباهی سوق می‌دهد.[3]