کپی شد
مخفی نگه‌داشتن فعالیت‌ها توسط نواب اربعه
با شهادت امام عسکری (علیه السلام) و غیبت امام دوازدهم، نواب اربعه تنها مرجع رسیدگی به مسائل شیعیان بودند. با توجه به زمانه که عصر حکومت عباسی بود، نهان‌کاری و تقیه خصوصا در دوره نایب دوم، سوم و چهارم به اوج رسید[1] تا جایی که حسین بن روح با حفظ رویه پنهان‌کاری، مدتی به‌صورت پنهانی زندگی کرد و پنج سال هم در زندان حبس شد. نتیجه این موضع‌گیری آن بود که شیعیان امامی در مرکز خلافت عباسی، حضور خویش را حفظ کنند و به‌عنوان یک اقلیت رسمی و شناخته‌شده، خود را بر حکومت عباسی و سنی‌های افراطی صاحب نفوذ در بغداد، تحمیل نمایند.[2]
[1]. طوسی، محمد بن حسن، الغیبه، ص ۱۱۲؛ غفارزاده، علی، زندگانی نواب خاص امام زمان، ص ۳۰۴.
[2]. محمدرضا، سازمان وکالت و نقش آن در عصر ائمة علیهم السلام، ج ۱، ص ۶۶؛ برگرفته از سایت ویکی شیعه.
فرم ثبت پیشنهادات و انتقادات
شما می توانید پیشنهادات و انتقادات خود را درباره این مدخل با ما درمیان بگذارید