مخفی نگاه‌داشتن امام مهدی (علیه السلام) توسط نواب اربعه

پنهان نگاه داشتن امام و مشخصات او، یکی از وظایف اساسی نایبان خاص بوده است. از گزارش‌های تاریخی و روایات چنین برمی‌آید که امام در عراق، مکه و مدینه بوده و به‌نحوی زندگی می‌کرده که نایب خاص می‌توانسته با وی ملاقات کند.[1] هنگامی که حسین بن روح نوبختی به‌مقام نیابت امام رسید، ابوسهل نوبختی درباره جایگاه و مقام ابن روح گفت: اگر من مکان امام غایب را چنان که ابوالقاسم می‌داند، می‌دانستم، شاید در تنگنای بحث و جدل او را به‌خصم نشان می‌دادم؛ در صورتی که اگر ابوالقاسم امام را زیر عبای خود پنهان داشته باشد، هرگز او را به‌کسی نشان نمی‌دهد، حتی اگر با قیچی قطعه قطعه‌اش کنند.^[2] نوّاب خاص با این‌که بر اثبات وجود امام دوازدهم اصرار داشتند، از شیعیان می‌خواستند که درباره شناخت مشخصات امام زمان اصرار نورزند و این رویه، به‌دلیل حفظ امنیت وی دانسته شده است.[3]

[1] . طوسی، محمد بن حسن، كتاب الغيبة للحجة، محقق / مصحح: تهرانى، عباد الله و ناصح، على احمد، ص 391.

[2] . همان.

[3] . صدوق، محمد بن علی، كمال الدين و تمام النعمة، محقق / مصحح: غفارى، على اكبر، ج ‏2، ص 441 و 442.