کپی شد
محمد بن مسلم ثقفی کوفی
او ملقب به «قصیر» و از راویان امام باقر و امام صادق (علیهما السّلام) بوده و روزگار امام کاظم (علیه السلام) را نیز دیده است.
محمد بن مسلم از آن یگانه انسان هائی بوده است که در این جهان خاکی کمتر وجود دارند. او نمونهای عالی در صلاح، شایستگی و پیروی از امامان و اطاعت از فرمان های ایشان بوده است و از نظر رفتار، دنباله‌روی رهبرانش و در میان مردم شناخته شده به امانت و درستی.
فضل و صلاح او مورد پذیرش مخالفان هم بوده است، جز این‌که آنان محمد بن مسلم را رافضی میخواندهاند؛ همان عنوانی که او و همکیشانش آن را بهترین نام و عالیترین افتخار برای خود میدانستند.
محمد بن مسلم فقیه عصر خویش شمرده شده است؛ عصری که از نظر رونق فقه و کثرت فقها بهترین اعصار به شمار میرود. حتی عبدالرحمان بن حجاج و حماد بن عثمان که خود دارای منزلت والائی در فقاهت بودهاند، گفتهاند که در میان شیعه، فقیهتر از محمد بن مسلم وجود ندارد؛ در حالی‌که در میان فقهای عصر کسانی بودهاند که به گفته امام ششم نگهبانان شریعت محمدی بودهاند.
آری، محمد بن مسلم فقیهی یگانه بوده است و چرا نباشد؟ که او به تنهائی از امام باقر (علیه السلام) سی هزار و از امام صادق (علیه السلام) شانزده هزار حدیث شنیده است و یک نظر گذرا بر کتب حدیث، فراوانی احادیث او را اثبات میکند و به هر حال سخنان تعریفآمیز ائمه درباره او زیاد است، همچنین او از اصحاب ششگانه امام باقر (علیه السلام) بوده که به اصحاب اجماع معروفند.
محمد به سال 150 قمری. به سن هفتاد سالگی درگذشته و دو سال از امامت امام ابوالحسن الکاظم (علیه السلام) را درک کرده است. رضوان خدا بر او باد.[1]