متوکّل عباسی و کربلا

متوكّل عباسی؛ دهمین خلیفه عباسی، در سال 236 ق، برای تخریب و ویرانی قبر امام حسین (علیه السلام) و سایر شهدای كربلا، اقدام نمود. در این سال، متوكّل یكی از فرماندهانش به نام دیزج[1] را برای خرابی قبور و اماكن كربلا روانه كرد. دیزج طبق دستور او قبر امام حسین (علیه السلام)) و سایر شهیدان و اطراف آن را تا حدود دویست جریب[2] ویران كرد و جمعی از یهودیان را برای زراعت و كشت به زمین های آن جا منتقل كرد و دستور داد هر كس را که به زیارت آن قبر آمد، دستگیر كنند.[3] بی تردید، دلیل اصلی تعرضات متوكّل به مزار شهیدان كربلا و محو آثار آنان، جلوگیری از قدرت گرفتن علویان و شیعیان بود؛ زیرا مزار كربلا سبب تجمع و تقویت شیعیان می شد،[4] امّا جالب توجه است، زمانی که روضه مقدسه حضرت سیدالشهداء (علیه السلام) را با زمین هموار کردند و برای زراعت، آب به آن بستند، هر چه سعی کردند، آب به قبر مقدس امام حسین (علیه السلام) جاری نشد و آب ها به روی هم بر می گشتند. متوکل دستور داد که گاو ببندند و شخم بزنند، امّا گاوها نیز قدم از قدم برنداشتند و این سبب حیرت خلایق شد؛ لذا آن زمین را «حائر» نامیدند.[5]