مبارزه نواب اربعه با غالیان

مسئله غُلوّ یکی از مسائل مهم در دوران نواب اربعه بود، به‌گونه‌ای که برخی از شخصیت‌های سیاسی شیعه نیز از غالیان حمایت می‌کردند.[1] یکی از وظایف نواب اربعه تلاش در جهت رسواسازی این مدعیان دروغین و ابلاغ پیام امام زمان (علیه السلام) به‌شیعیان در زمینه لعن و تبرّی از این افراد بود.[2] برای نمونه محمد بن نصیر مؤسس فرقه نُصَیریه از غالیان بود و اعتقاد به ربوبیت ائمه (علیهم السلام) داشت و جایزبودن نکاح با محارم را رواج می‌داد. محمد بن عثمان او را لعن و نفرین کرد و از وی بیزاری جست.[3] شلمغانی یکی دیگر از وکلای ائمه بود که با وجود مقامی که در دوره حسین بن روح داشت، اما به‌دلایلی جاه‌طلبانه از موقعیت خود سوء‌استفاده کرد و به سمت غلوّ کشیده شد. حسین بن روح او را از خود راند و توقیعی از امام زمان (علیه السلام) در لعن او صادر شد.[4]

[1]. جعفریان، رسول، حیات فکری و سیاسی ائمه، ص ۵۸۵.

[2]. جباری، محمد رضا، سازمان وکالت، ج ۲، ص ۶۸۸. 

[3].  طوسی، محمد بن حسن، الغيبة للحجة، محقق / مصحح: تهرانى، عباد الله و ناصح، على احمد، ص 398 و 399.

[4].  همان، ص 401 – 412؛ ویکی شیعه.