مباحث استدلال در علم منطق

استدلال را به سه قسم تقسیم کرده اند:  استدلال تمثیلی، استدلال قیاسی و استدلال استقرائی.

1. استدلال تمثیلی

استدلالی است که در آن به دليل اشتراك دو امر در يك صفت؛ حكم امر اوّل را به امر دوم هم تعميم مى‏دهند، این نوع استدلال را در فقه؛ اصطلاحاً قیاس می گویند؛ باید دقت داشته باشیم که این اصطلاح غیر از اصطلاح قیاس در علم منطق است.

2. استدلال قیاسی

همان طور که بیان شد نوع دیگری از استدلال؛ غیر از استدلال تمثیلی همان استدلال قیاسی است که خود به چند نوع است. اگر مقدمان یک قیاس یقینیات باشند این قیاس را قیاس برهانی نامیده اند، اگر در مقدمات قیاس از مسلّمات مورد قبول طرف مقابل و يا از مقدمات مشهور برای اثبات مدعا  استفاده  شود این نوع قیاس را قیاس جدلی می گویند و اگر مقدمات یک قیاس تخیلات باشد این نوع قیاس را شعر نامیده اند. همچنین مغالطه؛ قياس فاسدى است كه فساد آن يا از جهت ماده است و يا از جهت صورت و يا از جهت صورت و ماده.

در اصطلاح علم منطق به این چند نوع از قیاس که ذکر شد یعنی؛ برهان، جدل، شعر ،خطابه و مغالطه، صناعات خمس گفته می شود.

3.استدلال استقرائی

استدلال استقرائی در جایی است که ذهن از قضایای جزئی به نتیجه ای کلی می رسد؛ یعنی از جزئی به کلی می رود. این استدلال بر دو قسم استقراء تام و استقراء ناقص می باشد.[1]