قضاوت و داوری حضرت داوود (علیه السّلام)

خداوند سبحان غیر از منصب پادشاهی، منصب قضاوت و داوری بین مردم را نیز به حضرت داوود (علیه السلام) عطا فرموده است. در قرآن کریم آمده که خدا به آن حضرت فرمود: «اى داوود، ما تو را در زمین خلیفه (و نماینده) خود گردانیدیم، پس میان مردم به حق داورى کن…».[1]

در این باره علاوه بر آیات قرآن روایاتى مطرح  است که مضمون آنها داستان منصوب شدن حضرت داوود (علیه السلام) براى قضاوت را نقل کرده‌اند. در روایتی از امام صادق (علیه السلام) نقل شده که می فرماید: «ما در كتاب على (عليه السلام) يافتيم كه يكى از پيامبران درباره قضاوت كردن به خداوند متعال شكايت نموده گفت: من چگونه درباره عملى قضاوت كنم كه نه چشمم آن را ديده و نه گوشم آن را شنيده است؟ خداوند فرمود: در ميان مردم به وسيله گواهان قضاوت كن و آنها را وادار كن كه به نام من سوگند بخورند. بعد حضرت فرمود: داوود (عليه السلام) به خداوند متعال عرض کرد: پروردگارا، حق را آن‏گونه كه نزد تو است به من نشان ده تا طبق آن حكم كنم. خداوند فرمود: تو توان آن را ندارى. داوود (علیه السلام) نزد خدا پافشارى كرد تا آن که خداوند سبحان پذیرفت. پس مردی به نزد حضرت آمد و درباره مرد دیگری که مالش را از او گرفته بود، از ایشان طلب کمک و یاری کرد. در این هنگام خداوند عز و جل به داوود (علیه السلام) وحى كرد: (واقع آن است که) اين شاكى پدر اين فرد را كشته و مالش را گرفته است. داوود دستور داد تا شاكى كشته و مالش گرفته شود و آن را به كسى داد كه از او شكايت شده بود. امیر المؤمنین فرمود: در این هنگام مردم شگفت زده شده و با هم گفت‌وگو كردند. تا آن كه خبر به حضرت داوود (عليه السلام) رسيد و از اين جهت ناراحت شد؛ لذا از خدا خواست تا اين حالت را از او بردارد. خداوند هم چنين كرد. سپس خداوند عزوجل به داوود وحى كرد كه در ميان مردم با بيّنات حكم كن و آنان را با نام من همراه كن كه بدان سوگند بخورند».[2]

[1]. ص، ۲۶.

[2]. كلينى، محمد بن يعقوب، کافی، محقق / مصحح: غفارى، على اكبر و آخوندى، محمد، ج 7، ص 414.