قرآن و هدف از خلقت انسان

درباره هدف آفرینش انسان در آیات قرآن بیانات مختلفی آمده است که در حقیقت هر کدام به یکی از ابعاد این هدف اشاره می نمایند، از جمله: «وَ مَا خَلَقْت الجْنَّ وَ الانس إِلا لِيَعْبُدُونِ»؛ من جن و انس را نیافریدم، مگر این که مرا پرستش کنند.[1] در جای دیگر می خوانیم: «الَّذِى خَلَقَ الْمَوْت وَ الحْيَوةَ لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكمْ أَحْسنُ عَمَلاً …»؛ آن که مرگ و زندگی را آفرید تا شما را آزمایش کند که کدام یک از شما به عمل نیکوتر است.[2] (یعنی آزمایشی آمیخته با پرورش و در نتیجه تکامل)، و در موردی دیگر آمده است: «… وَ لا يَزَالُونَ مخْتَلِفِينَ إِلا مَن رَّحِمَ رَبُّك  وَ لِذَلِك خَلَقَهُمْ …»؛ مردم همواره مختلف هستند مگر آنچه پروردگارت رحم کند و برای همین (پذیرش رحمت و در سایه آن تکامل)، آنها را آفرید.[3]

همان گونه که ملاحظه می شود، همه این خطوط به یک نقطه منتهی می شود و آن پرورش و هدایت و تکامل انسان ها است. از این جا معلوم می شود که غایة الغایات و هدف نهایی آفرینش انسان، رسیدن به کمال و سعادت و دست یازیدن به والاترین کرامت ها و ارزش های انسانی است که این همه در پرتو شناخت و معرفت و عبودیت و بندگی آگاهانه به پیشگاه ذات احدیت میسور و ممکن خواهد بود.