قدمت وجود انسان

در باره عمر نوع انسان از روزى كه در زمين خلق شده تا كنون، مطلب صریحی در قرآن وجود ندارد.

علامه طباطبائی در تفسیر المیزان می گوید: در تاريخ يهود آمده است كه عمر نوع بشر از روزى كه در زمين خلق شده تا كنون، بيش از حدود هفت هزار سال نيست، اما دانشمندان طبقات الارض و به اصطلاح “ژئولوژى” معتقدند كه عمر نوع بشر بيش از مليون ها سال است، و بر اين گفتار خود ادله اى از فسيل هايى كه آثارى از انسان ها در آنها است، نيز ادله اى از اسكلت سنگ شده خود انسان هاى قديمى آورده اند، كه عمر هر يک از آنها به طورى كه روى معيارهاى علمى خود تخمين زده اند بيش از پانصد هزار سال است.

اين اعتقاد آنان است، اما ادله اى كه آورده اند قانع كننده نيست، تا بتواند اثبات كند كه اين فسيل ها، بدن سنگ شده اجداد همين انسان هاى امروزی است. نیز دليلى وجود ندارد تا بتواند اين احتمال را رد كند كه اين اسكلت هاى سنگ شده مربوط است به يكى از ادوارى كه انسان هايى در زمين زندگى مى كردند؛ چون ممكن است چنين بوده باشد، و دوره ما انسان ها، متصل به دوره فسيل هاى نامبرده نباشد، بلكه انسان هايى قبل از خلقت آدم ابوالبشر در زمين زندگى كرده و سپس منقرض شده باشند، و اين پيدايش انسان ها و انقراضشان تكرار شده باشد، تا پس از چند دوره نوبت به نسل حاضر رسيده باشد.[1] آن گاه این دیدگاه تقویت می شود که بدانیم زمان خلقت حضرت آدم (ع) مربوط  به پیدایش نسل جدید از بشر است، و چه بسا قبل از حضرت آدم و نسل فعلی او، آدم های دیگر و عالم های دیگر و نسل های دیگری از بشر روی کره خاکی زندگی کرده و منقرض شده اند و یافته های باستان شناسان و کشف فسیل های مربوط به انسان هایی متعلق به میلیون ها سال قبل و با عمر پانزده هزار سال، مربوط به نسل های قبل از نسل اخیر است. البته این توجیه با قرآن مجید[2] و روایات سازگاری دارد.