کپی شد
فلسفه نام و القاب سلیمان نبی (علیه السّلام)
فلسفه نام سلیمان (علیه السلام)
مراد از نام «سليمان» که از ريشه سليم است، فردى است که از صحت و سلامت قلب برخوردار است.
داود بن سليمان غازى می‌گوید:
«از حضرت على بن موسى الرضا (علیهما السلام) شنيدم که از پدرش موسى بن جعفر (علیهما السلام)، از پدرش جعفر بن محمد (علیهما السلام) در‌باره قول حق‌تعالى که فرمود: «سليمان از سخن او؛ (مورچه) تبسّمى کرد و خندید …»[1] می‌فرمود: وقتی مورچه گفت: «اى مورچگان داخل خانه‌هاى خود شويد که سليمان و لشکريان او شما را پايمال نکنند»،[2] باد در حالتى که سليمان (علیه السلام) را برداشته در هوا عبور می‌داد، صداى اين مورچه را به گوش وی رسانيد. سليمان (علیه السلام) ايستاد و فرمود: اين مورچه را نزد من آوريد. هنگامی‌که مورچه را نزدش آوردند، فرمود: اى مورچه آيا نمی‌دانى که من پيامبر خدا هستم و به احدى ظلم و ستم نمی‌کنم؟ مورچه عرض کرد: بلى می دانستم. فرمود: پس چرا مورچگان را از ظلم من ترسانيدى و گفتى: «به لانه‌هاى خود برويد تا سليمان و لشکریانش شما را پايمال نکنند در حالى که نمىفهمند!»؟ مورچه گفت: ترسيدم که چون زينت تو را بينند فريفته شده، از یاد خدا دور شوند. پس سليمان به او فرمود: مرا موعظه کن! مورچه گفت: … می‌دانی چرا تو سليمان نامیده شده‌ای؟ فرمود: نه، مورچه گفت: به این دلیل که تو دارای قلبی سلیم هستی و به جهت همین سلامت نفست، به آن‌چه خداوند به تو عطا فرموده، تکیه نداری (بلکه تکیه‌گاهت فقط خدا است)…».[3]
فلسفه القاب حضرت سلیمان (علیه السلام)
- لقب «نبی الله»
معروف‌ترین لقب آن حضرت؛ «نبی الله» است. شاید دلیل ملقب شدن آن حضرت به این لقب، آن باشد که او از زمره پیامبران بزرگ الهی و صاحب وحی است. خداوند متعال در قرآن کریم به نبوت آن حضرت اشاره فرموده، در آن جا که می‌فرماید: «همانا ما به تو وحى کرديم؛ همان طورى که به سوى نوح و پيامبران بعد از او وحى کرديم. همچنین ما به سوى ابراهيم و اسماعيل و اسحاق و يعقوب و اسباط و عيسى و ايّوب و يونس و هارون و سليمان وحى نموديم و به داود زبور عطا نموديم».[4]
- لقب «اوّاب»
از دیگر القاب آن حضرت، «اوّاب» است. اوّاب به معنای «بسیار بازگشت کننده» است. خداوند در‌باره او می فرماید: «ما سليمان را به داود بخشيديم، چه بنده خوبى!؛ زيرا همواره به سوى خدا بازگشت مى کرد (و به ياد او بود)!».[5] این اوّاب بودن به دلیل بنده صالح بودن سلیمان برای خدا است که مکرر به مولای خود (خداوند) رجوع می‌کند.
- لقب «حشمت الله»
آن حضرت دارای چنان جاه و حشمت و عظمتی بود که به اذن الهی بسیاری از موجودات در تحت تسخیر و امر ایشان بودند. آیاتی از قرآن کریم که ناظر به تسخیر باد، جنیان، شیاطین، چشمه روان مس مذاب، علم به زبان پرندگان و حیوانات، و… است، گویای جاه و حشمت الهی آن حضرت است.
حضرت سلیمان (علیه السلام) القاب متعدد دیگری داشته که خدا در قرآن بدان‌ها اشاره فرموده و آنها را بیان فرموده و این امری واضح است که بیان این القاب بر اساس خصوصیاتی است که در آن حضرت وجود داشته است.[6]
[1]. نمل، 19.
[2]. همان، 18.
[3]. صدوق، محمد بن على، عيون أخبار الرضا (عليه السلام)، محقق / مصحح: لاجوردى، مهدى، ج 2، ص 78؛ ابن عجيبه، احمد بن محمد، البحر المديد فى تفسير القرآن المجيد، تحقيق: قرشى رسلان، احمد عبدالله، ج 4، ص 185.
[4]. نساء 163.
[5]. ص، 30.
[6]. نمل، 15 و 16؛ انعام، 84؛ انبیاء، 79.