فلسفه قربانی کردن

با توجه به این که حضرت ابراهیم (علیه السلام) از سوی خداوند متعال مأمور شد تا فرزندش اسماعیل (علیه السلام) را قربانی کند، پس از سربلندی از آن امتحان، خداوند گوسفندی را فرستاد تا وی آن را به جای فرزندش قربانی کند، بر این اساس یک سنت ابراهیمی به نام قربانی کردن شکل گرفت.

در قرآن آمده است: پروردگارا! به من از صالحان [فرزندان صالح‏] ببخش!» ما او [ابراهيم‏] را به نوجوانى بردبار و صبور بشارت داديم! هنگامى كه با او به مقام سعى و كوشش رسيد، گفت: «پسرم! من در خواب ديدم كه تو را ذبح مى‏كنم، نظر تو چيست؟» گفت «پدرم! هر چه دستور دارى اجرا كن، به خواست خدا مرا از صابران خواهى يافت!». هنگامى كه هر دو تسليم شدند و ابراهيم جبين (پیشانی) او را بر خاک نهاد…، او را ندا داديم كه: «اى ابراهيم! آن رؤيا را تحقق بخشيدى (و به مأموريت خود عمل كردى)!»، ما اين گونه، نيكوكاران را جزا مى‏دهيم! اين مسلّماً همان امتحان آشكار است! ما ذبح عظيمى را فداى او كرديم، و نام نيک او را در امّت‌هاى بعد، باقى نهاديم! سلام بر ابراهيم! اين گونه نيكوكاران را پاداش مى‏دهيم! او از بندگان با ايمان ما است!».[1]