فلسفه غرب

فلسفه غرب به طور خاص در دوره پيش سقراطيان (حدود پنج قرن قبل از ميلاد) شکل گرفته و با فلسفه سقراط، ارسطو و افلاطون به صورت يک نظام درآمده، در طول تاريخ خود داراى فراز و نشيب هاى گوناگونى بوده است، به طورى که امروزه آن را حول چند دوره خاص (پيش سقراطيان، ارسطو و افلاطون و نو افلاطونيان، قرون وسطى، جديد و معاصر) دسته بندى مى کنند که هر کدام از اين ادوار داراى ويژگى هاى خاص خود است. علاوه بر اين، در مسير حرکت خود، هر روز گرايش و شاخه جديدى به آن افزوده شده و امروزه مفهوم عامى يافته که شاخه هايى چون فلسفه دين، فلسفه علم، فلسفه منطق، فلسفه اخلاق، فلسفه هنر، فلسفه تحليل زبانى، فلسفه تاريخ و مکاتبى چون اگزيستانسياليسم، پراگماتيسم، استراکچراليسم و… را دربر مى گيرد.

از نظر تعامل و ارتباط با دين و آموزه هاى دينى نيز دوره ها و نحله هاى مختلفى در فلسفه غرب مطرح بوده و هست که گاه شديداً دينى شده است؛ مانند (فلسفه مسيحى و برخى اگزيستانسياليست ها) و گاهى شديداً ضد دينى؛ مانند (تجربه گراهايى چون هيوم، يا اگزيستانسياليست هايى چون سارتر) و زمانى حالت میانه داشته است.[1]