فلسفه اسامی، القاب و شهرت علّامه حلی

آن چه که از منابع و سخنان بزرگان، بر می آید، مشهورترین القاب وی، «علامه» (علامه علی الاطلاق) و «آیة اللّه» است.

علامه حلّی نخستین کسی است که به علت علم، آگاهی، فضل و دانش فراوانش عنوان «علامه» به او داده شد. علامه در کلام عرب، صیغه مبالغه و به معنای کسی است که بسیار می داند و به رشته های مختلف علوم، آگاهی و احاطه دارد. لقب «آیة الله» نیز به همین مناسبت و نیز به علت تقوا، قداست، هوش و صفات کم نظیر او، به وی داده شد. ابن حجر عسقلانی او را «آیة فی الذکاء»؛ یعنی «آیه و نشانه ای از آیات الهی در هوش و ذکاوت»، خوانده است.[1] همچنین شرف الدین شولستانی، شیخ بهاءالدین عاملی (شیخ بهایی) و علامه مجلسی،[2] در اجازه نامه هایی که برای شاگردان خود نوشته اند، از علامه حلی به عنوان «آیة الله فی العالمین» یاد کرده اند.[3]

[1]. ابن حجر عسقلانی‌، احمد بن‌ علی، لسان‌ المیزان‌، ج ۲، ص ۳۱۷.

[2]. مجلسی‌، محمد باقر، بحار الانوار، ج ۱، ص ۲۰۴‌.

[3]. بر گرفته از سایت دانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، مقاله «آیت‌الله»، ج ۲، ص ۵۵۱.