فعالیت‌های اجتماعی حضرت عباس (علیه السّلام)

حضرت عباس (علیه السلام) علاوه بر ویژگی‌های وراثتی که از پدرش به ارث برده بود، به فعالیت‌های روزانه، اعم از کمک به پدر در آبیاری نخلستان‌ها، جاری ساختن نهرها، حفر چاه‌ها و نیز بازی‌های نوجوانانه مشغول بود.[1]

او در عصر امامت امام مجتبی (علیه السلام) موضعی موافق امام و برادر مظلوم و معصوم خویش داشت و پس از بازگشت امام مجتبی (علیه السلام) به مدینه، در کنار امام به دستگیری از نیازمندان پرداخت و هدایای کریمانه برادر خود را بین مردم تقسیم می‌کرد و وسیله دستگیری و حمایت از محرومین جامعه گردید. وی همانند پدر، ایتام گرسنه را سیر می‌کرد، برهنگان را می‌پوشانید، پیادگان را سوار می‌کرد و زیر دستان و ضعیفان را نوازش و دستگیری می‌نمود. او در این دوران لقب «باب الحوائج» یافت. همچنین آن‌حضرت در جریان توطئه صلحی که از سوی معاویه به امام مجتبی (علیه السلام) تحمیل شد، همواره موضعی موافق با امام و برادر معصوم و مظلوم خویش اتخاذ نمود.

عباس (علیه السلام) در آن زمان که دسیسه معاویه، امام حسن (علیه السلام) را به شهادت رساند و بدتر از آن، این‌که بدن مسموم ایشان را آماج تیرهای کینه‌توزی خود قرار داد، دیگر کاسه صبرش لبریز شد. دست بر قبضه شمشیر برد، اما دستان مهربان امام حسین (علیه السلام) نگذاشت آن را از غلاف بیرون آورد و با نگاهی اشک آلود، برادر غیور خود را دعوت به صبر نمود.[2]

آن حضرت در دوره امامت امام حسین (علیه السلام) نیز به فعالیت‌های اجتماعی خود در کنار برادر ادامه داد. تا این‌که حماسه عاشورا فرا رسید و آن حضرت در کربلا والاترین فعالیت اجتماعی خود را به منصه ظهور گذاشت.

[1]. ناصری، محمدعلی، مولد العباس بن علی (علیه السلام)، ص61 و 62.

[2]. شریف قرشی، باقر، العباس بن علی (علیهماالسلام) رائد الکرامة و الفداء فی الاسلام، ص 112.