فضیلت‎های مکه در روایات

در روايات اسلامي فضيلت‏های زیادی از مكه معظمه بيان شده که در این گفتار کوتاه به‎برخی از آن‎ها اشاره می‎شود:

1. عظمت حرمت مكه؛ پيامبر اکرم (صلّي الله عليه و آله) فرمودند: «همانا مکه شهری است که خداوند آن‌را بزرگ داشته و احترامی والا برایش قائل شده‌است. خداوند، هزار سال پیش از آن‎که چیزی از زمین را بیافریند، مکّه را آفرید و آن‎را با فرشتگان محاصره و در میان گرفت …».[1]
2. برگزيده خدا؛ رسول خدا (صلّي الله عليه و آله) فرمودند: «خداوند از هرچه (خلق فرمود) برایِ خود چيزی برگزيد و برگزيدن خدا، دليل بر تقرب و فضيلت آن چیز است، اما از زمين چند نقطه برگزيده خدا است كه بهترین آن‌ها مكه است …».[2]
3. محبوب خدا؛ امام صادق (عليه السلام) فرمودند: «مكه شهری است كه محبوب خدا است. هیچ خاکی نزد خداوند عزّ و جلّ محبوب‎تر از خاک مكّه نیست و هيچ سنگى نزد خداوند عزّ و جلّ از سنگ مكّه و هيچ درختى نزد خداى عزّ و جلّ از درخت آن و هيچ كوهستانى نزد خداى عزّ و جلّ از كوهستان آن و هيچ آبى نزد خداى عزّ و جلّ از آب آن محبوب‏تر و خوشايندتر نيست».[3]
4. شهر انبياء (علیهم السلام)؛ امام صادق (عليه السلام) فرمودند: «در شهر مکه نه‎صد پیامبر نماز گزارده‌است».[4] يكی از امتيازات مكه اين است كه پيامبران بسياری در آن به‎عبادت و نماز پرداخته‌اند.
5. شهر فرشتگان؛ امام صادق (عليه السلام) فرمودند: «وقتى قريش كعبه را خراب كردند، در بناى آن سنگى را يافتند كه رويش نوشته‎ای بود که خط آن خیلی خوانا نبود و نتوانستند آن‎را بخوانند؛ لذا مردى را آوردند که آن‎را بخواند. آن مرد آن نوشته را چنين خواند: من خداوند صاحب بكه (نام مکه است) مى‏باشم كه آن‎را محترم قرار دادم و از ابتداى خلقت آسمان و زمين آن‎را در ميان اين دو كوه نهادم و به‎وسيله هفت ملک برحق (برگزیده) آن‎را محفوظ داشتم».[5]

[1]. سيوطى، جلال الدين، الدر المنثور فى تفسير المأثور، ج 1، ص 124.

[2]. امام عسکری، حسن بن على (عليه السلام)، التفسير المنسوب إلى الإمام الحسن العسكري (عليه السلام)، محقق / مصحح: مدرسه امام مهدى (عليه السلام)، ص 661.

[3]. صدوق، محمد بن على،‏ من لا يحضره الفقيه، محقق / مصحح: غفارى، على اكبر، ج 2، ص 243.

[4]. قطب الدين راوندى، سعيد بن هبة الله‏، قصص الأنبياء (عليهم السلام)، محقق / مصحح: عرفانيان يزدى، غلامرضا، 279.

[5]. کلینى، محمد بن یعقوب، کافی، محقق / مصحح: غفارى، على اکبر و آخوندى، محمد، ج 4، ص 225.