searchicon

کپی شد

فرشتگان در روایات

در این نوشتار به برخی از فرمایشات ائمه معصومین (ع) در مورد ملائکه اشاره می کنیم:

امير المؤمنين علی (ع) در باره خلقت ملائكه فرموده: خدايا ملائكه را بيافريدى، و در آسمانت جاى دادى، ملائكه اى كه نه در آنان سستى هست و نه غفلت، و نه در ايشان‏؛ معصيت مفهوم دارد. آرى آنان داناترين خلق تو به تو و ترسنده ترين خلق تو از تو، و مقرب ترين خلق تو به تو و عامل ترين خلق تو به فرمان تو هستند، نه خواب بر ديدگان ايشان مسلط مى شود، و نه سهو عقول، و نه خستگى بدنها، ايشان نه در پشت پدران جاى مى گيرند، و نه در رحم مادران، و نه خلقتشان از ماء مهين است، بلكه تو اى خدا؛ ايشان را به نوعى ديگر ايجاد كرده اى، و در آسمان هايت منزل دادى، و با جاى دادنت در جوار خود اكرامشان كرده اى، و بر وحى خود امين ساختى، و آفات را از ايشان دور كردى، و از بلاها محافظتشان فرمودى و… .[1]

– امام صادق (ع) می فرمایند: خداى عز و جل ملائكه را از نور آفريده است.[2]

– همچنین در تفسير قمى آمده که امام صادق (ع) فرمودند: ملائكه آب و طعام نمى خورند، و ازدواج ندارند، و تنها با نسيم عرش، زنده اند، و براى خداى عز و جل فرشتگانى است كه تا روز قيامت يكسره در ركوع اند، و براى او فرشتگانى ديگر است كه تا روز قيامت يكسره در سجده اند.[3]

– امام باقر (ع) فرمود: خداى عز و جل اسرافيل و جبرئيل و ميكائيل را از يک تسبيح آفريد، و برايشان گوش و چشم و تيزى عقل و سرعت فهم قرار داد.[4]

– امام عسكری (ع) می ‏فرمايد: “فرشتگان خدا به كمك الطاف الاهی از كفر و امور ناپسند، معصوم و در امان هستند”.[5]

– از كتاب توحيد حكايت شده، كه وى به سند خود از ابى حيان تيمى، از پدرش از امير المؤمنين (ع) روايت كرده، كه فرمود: احدى از مردم نيست مگر آن كه با او چند فرشته است، كه وى را از اين كه در چاهى سقوط كند، و يا ديوارى به رويش فرو ريزد، و يا ناملايمى به او برسد، حفظ مى كنند، و اين مراقبت را در طول عمر او ادامه مى دهند تا اجلش فرا رسد.[6]

برخی روایات نیز گویای آن هستند که در میان فرشتگان، جبرائیل، میکائیل، اسرافیل و عزرائیل از جایگاه ویژه و بلندی برخوردارند.

نتیجه این که از نظر آیات و روایات یقینی است که، ملائکه موجوداتی هستند که به اذن خداوند در جهان هستی تأثیر گذار هستند.



[1]. تفسير قمى، ج 2، ص 207.

[2]. مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج 58، ص 306، ح 15.

[3]. تفسير قمى، ج 2، ص 206.

[4]. عروسى حويزى، عبد على بن جمعه‏، تفسير نور الثقلين، ج 3، ص 350، ح 21.

[5]. بحار الانوار، ج 56، ص 321؛ مراجعه شود به نمایه شماره 1749 (سایت اسلام کوئست: 2021).

[6]. همان، ج 41، ص 1، ح 2، و ح 79، بيروت؛ طباطبایی، محمد حسین، الميزان فی تفسیر القرآن، موسوی همدانی، محمدباقر، ج ‏17، ص 9.