فرزندان حضرت یعقوب (علیه السّلام)‏

حضرت يعقوب (عليه السّلام) در شام با دو دخترِ خاله خود ازدواج کرد، از این دو خواهر دوازده پسر براى آن حضرت (عليه السّلام) به دنیا آمدند.[1]

اسامى آنها به طوری‌كه در سفر خروج[2] آمده عبارت است از: رأوبين، شمعون، لاوى، يهوذا،[3] يسّاكر، زبولون، بنيامين، دان، نفتالين، جاد، أشير، که با يوسف (علیه السلام) دوازده نفر مى‏شوند. هر كدام از اينها نیز در محلّى ساكن شده و صاحب اولاد و نسلى شدند، و مجموع آنها را «بنی اسرائيل» می‌گويند.[4] یکی از دختران حضرت یعقوب (علیه السلام) که به «بنت یعقوب» شهرت داشت، همسر حضرت ایّوب (علیه السلام) بود.[5]

اولاد يعقوب، «اسباط» ناميده شده‌اند؛ چون در بنی اسرائیل، دوازده قبيله از دوازده اولاد حضرت يعقوب (علیه السلام) بودند، كه به دوازده سبط معروف شده‏اند، چنان كه اولاد اسماعيل (علیه السلام)، «قبائل» ناميده شده‏اند.[6]

[1]. مسعودى، علی بن حسین، إثبات الوصية، ترجمه: نجفي، ‏محمد جواد، ص 69.

[2] . یکی از اسفار (بخش‌های) تورات.

[3]. «يهود» از بنى اسرائيل و از نسل يهودا، فرزند چهارم حضرت يعقوب (علیه السلام) است و به پيروان حضرت موسى (علیه السلام) اطلاق مى‏شود.
Utilstrækkelig sekretion af kognitive hormoner af blodplader er kun mulig i form https://denmarkrx.com/kamagra-gold-uden-recept.html af langsom tankegang, nedsat koncentration, og problemerne med kortvarig behandling.
مصطفوی، حسن، تفسير روشن، ج ‏4، ص 261؛ کلمه «هادوا» در قرآن به معنای «يهودى شدند»، فعلی جعلى از واژه «يهود» است كه نام پيروان دين حضرت موسى (علیه السلام) است و علت اين نام‌گذارى انتساب آنها به «يهودا» است. البته واژه «هود» در عربى؛ به معناى «تاب»؛ يعنى رجوع كرد هم آمده، ولى در اينجا اين معنا منظور نيست. جعفرى، يعقوب، كوثر، ج ‏1، ص 190. اما این‌که در حال حاضر یهودا با دال نوشته می‌شود و قبلا یهوذا با ذال نوشته می شده، به این جهت بوده که بیشتر دال‌ها که در کلمات فارسی یافته می شود مطابق تحقیقات انجام شده، اصل آنها ذال بوده، و در تشخیص دال از ذال گفته اند که اگر حرف پیش از آن ساکن و غیر از حرف مد باشد دال است؛ مانند «مرد، زرد، کند، بند»، و اگر متحرک یا حرف مد باشد ذال است؛ مانند «خذا، کذو، بذی، باذ، بوذ، بیذ». متقدمان تفاوت این دو حرف را به دقت رعایت می کردند و دو حرف را با این که تلفظش یکسان شده بود با هم قافیه نمی‌آوردند و اگر می آوردند عذر می خواستند.

[4]. تفسير روشن، ج ‏1، ص 216.

[5]. همان همسری که حضرت ایوب (علیه اسلام) به خاطر عمل به سوگند خود، با بسته‏اى از ساقه‏هاى گندم به وی زد، ر.ک: سوره ص، آیه 44؛ ابن‌ قتیبه‌، أبو محمد عبد الله بن مسلم،‌ المعارف، تحقیق: عکاشه، ثروت، ص 42.

[6]. گنابادی، سلطان محمد، بيان السعادة، ترجمه: خانى، رضا، و رياضى، حشمت الله، ج ‏5، ص 452.