searchicon

کپی شد

فرزندان حضرت عباس (علیه السّلام)

در باره فرزندان حضرت عباس (علیه السّلام) و تعداد آن‌ها بین تاریخ‌نگاران اختلاف نظر وجود دارد. برخی گفته اند: آن حضرت، چهار فرزند پسر به نام‌های عبیدالله، فضل، حسن، قاسم و دو دختر داشت.[1] برخی دیگر، وی را صاحب دو فرزند پسر به نام‌های عبیدالله و فضل دانسته‌اند.[2] عده ای دیگر سه فرزند پسر به نام‌های عبیدالله حسن و قاسم برای او ذکر کرده اند.[3] برخی دیگر نیز دو فرزند پسر به نام های عبدالله و محمد[4] را برای او برشمرده‌اند که در کربلا به شهادت رسیده اند.

برخی منابع از شهادت فرزندان آن حضرت در کربلا سخن به میان آورده‌اند، اما در نام آن‌ها گوناگونی وجود دارد. نوشته‌اند: هنگامی که حضرت عباس (علیه السّلام) از روی اسب خود بر زمین افتاد و در درگیری با دشمنان به شهادت رسید، امام حسین (علیه السّلام) خود را به او رسانید و وقتی که حالت او را مشاهده نمود، فریاد برآورد: «وَا غَوْثاه، بِکَ یا الله، وَا قِلَّةَ ناصِراه؛»؛ (فریاد (از بی کسی)، به تو پناه می‌برم ای خدا! وای از کمی یاران!).

در این لحظه، محمد و قاسم صدای امام را شنیدند، نزد ایشان رفته و در پاسخ امام فریاد زدند: «لَبَّیکَ یا مَولانا، نَحنُ بَینَ یدَیکَ»؛ (در خدمت توایم ای سرور ما). امام حسین (علیه السّلام) رو به آنان کرد و فرمود: «بِشَهادَةِ اَبیکُمَا الکِفایه»؛ (شهادت پدرتان بس است)، اما آنان امتناع ورزیده و گفتند: نه به خدا، ای عمو!.

سپس از امام اجازه گرفته، به میدان نبرد شتافتند و پس از پیکار با دشمن، ابتدا محمد و پس از او قاسم به شهادت رسیدند،[5] اما بنا به گزارش برخی دیگر از تاریخ‌نگاران، تنها محمد در کربلا به شهادت رسیده است.[6]

 [1]. موسوی مقرم، عبد الرزاق، العبّاس (عليه السلام)، تحقيق: الحسّون، محمّد، ص 307.

[2]. حائری شیرازی، سید عبد المجید، ذخیره الدارین فیما یتعلق بمصائب الحسین و اصحابه (علیهم السلام)، ص 181.

[3]. مظفر، عبدالواحد، موسوعه بطل العلقمی العباس الاکبر بن امیرالمؤمنین بن علی بن ابی طالب (علیهم السلام)، ج 3، ص 429.

[4]. امین، سید محسن، اعیان الشیعه، ج 1، ص 61.

[5]. موسوعه بطل العلقمی العباس الاکبر بن امیرالمؤمنین بن علی بن ابی طالب (علیهم السلام)، ج 3، ص 433.

[6]. ابن شهر آشوب، محمد بن على،‏ مناقب ‏آل أبي طالب (عليهم السلام)، ج 4، ص 112؛ مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار، محقق / مصحح: جمعى از محققان، ج 45، ص 62.