فاطمه بنت اسد (علیها السلام) و سرپرستی رسول خدا (صلى اللّه علیه و آله)

یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های فاطمه بنت اسد (علیها السلام) آن بود که در امر نگهداری و سرپرستی از پیامبر (صلی الله علیه و آله) در سنین کودکی آن‌حضرت، با همسرش حضرت ابوطالب (علیه السلام) همکاری می­کرد و پیامبر (صلی الله علیه و آله) را مورد مهر و محبت و نیکی کامل خود قرار می داد، تا جایی که پیامبر (صلی الله علیه و آله) به‌این بانوی مکرمه، «مادر» می‌گفت.

مسعودی می‌نویسد: «…فاطمه بنت اسد به‌رسول خدا (صلى اللّه علیه و آله) علاقه زیادى داشت‏…، چنانچه اگر آن‌حضرت لحظه ای از نظر فاطمه غایب می‌شد، به هیچ چهره وی از نظرش غایب نمى‏شد… نگران بود، تا اين که پيامبر (صلى اللّه علیه و آله) را حاضر نمايد و مشغول غذا دادن، شست‌وشو کردن، نظيف نمودن، لباس پوشانيدن، روغن مالى کردن، خوش‌بو نمودن و اصلاح کار آن حضرت شود. در روز، مواظب شير دادن آن بزرگوار بود، همين‏که شب مى‏شد، مشغول حاضر کردن رختخواب و (وسایل) خواب و متکا و گهواره آن حضرت می‌گرديد. در شب و روز از حضرت محمّد (صلى اللّه علیه و آله) جدا نمى‏شد، از وی غفلت و از خدمتش کوتاهى نمى‏کرد… رسول خدا (صلى اللّه علیه و آله) به‌آن بانوی بزرگ، مادر می‌گفت…».[1]

خوارزمی از امام صادق (علیه السلام) نقل نموده که فاطمه بنت اسد (علیها السلام)، نیکوکارترین مردم به رسول خدا (صلى اللّه علیه و آله) بود.[2]

ابن‌جوزی به‌نقل از زهرى مى‏گويد: رسول خدا (صلى اللّه علیه و آله) به‌ديدار فاطمه بنت اسد مى‏رفت و در خانه وى، خواب قيلوله (خواب پيش از ظهر) مى‏کرد و او زن شايسته‏اى بود.[3]