فاطمه ام البنین و ارادت به فرزندان فاطمه زهرا (سلام الله علیها)

ام‌البنین در سراسر زندگی خود، فرزندان حضرت فاطمه زهرا (علیهاالسلام) را بر فرزندان خود مقدم می‌داشت و بر آنان بسیار محبت می‌کرد. وی این توجه و رجحان را نه تنها وظیفه‌ای عاطفی می‌دانست، بلکه آن را فریضه‌ای دینی به‌شمار می‌آورد؛ چرا که خداوند سبحان اجر رسالت پیامبر خویش را محبت به خاندان او معرفی کرده‌است.[1]

این بانوی مکرمّه با نظر به آیه «پیامبر در امر دین و دنیاى مؤمنان از آنان نسبت به خودشان سزاوارتر است …»،[2]‏ حفظ حقوق، منافع، حرمت و جان ولی امرش را بر حفظ حقوق، منافع، حرمت و جان خود و خانواده اش مقدم دانست و جانب آنان را بر جانب خود ترجیح داد.[3]

ام‌البنین معرفت و ادب خاصی نسبت به ساحت مقدس فرزندان حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) داشت. ایشان در روز ازدواج با امام علی (علیه‌السلام)، هنگامی که به درب خانه حضرت رسید، به فرزندان آن‌حضرت عرض کرد: «ای سرورانم، من این‌جا نزد شما خدمتکاری هستم که آمده‌ام تا خدمتگزاری کنم، پس آیا مرا به این شرط می‌پذیرید؟ اگر نمی‌پذیرید، من به خانه خود بازمی گردم. پس حسنین (علیهماالسلام) و حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها) در مقابل این سخن فرمودند: شما عزیز و بزرگوار هستید و این خانه هم متعلق به‌شما است».[4]

بنابر برخی نقل‌ها پس از ازدواج با امیرالمؤمنین (علیه‌السلام)، از آن‌حضرت درخواست کرد که او را با نام فاطمه صدا نزند؛ زیرا هنگامی‌که فرزندان حضرت زهرا (سلام‌الله‌علیها) نام فاطمه را می شنوند به یاد مادرشان افتاده، غمگین می‌شوند. به همین جهت، امیرالمؤمنین (علیه السلام) ایشان را ام‌البنین؛ یعنی مادر فرزندان و پسران نامیدند.[5]

[1]. شوری، 23.

[2]. احزاب، 6.

[3]. طباطبایی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج 16 ، ص 276.

[4]. مهاجر، عبدالحمید، العباس بن علی (علیهماالسلام) بطل الحق والحرية، ص 9.

[5]. مدرسی، محمد تقی، العباس بن علی (علیهماالسلام)، ص 23؛ اقتباس از سایت تبیان.