عیسی کلمة الله

در قرآن از حضرت عیسی (ع) به کلمۀ خداوند[1] یاد می کند و او را گرامی می دارد همان طور که انبیای دیگر را به جهت صبر و مقاومت[2]، صدّیق بودن[3]،مخلَص بودن[4]، توّاب[5] و بصیر[6] بودن، مورد ستایش قرار داده است، اما در هیچ یک از آیات قرآن و روایات اهل بیت (ع)، حضرت عیسی (ع) را به خاطر این خصوصیتی که بدون پدر متولد شده است نستوده است.

خداوند در برخی از آیات، از فضیلت ها و نعمت هایی که به مسیح و مادرش عطا کرده است، نام می برد و می فرماید: «(به خاطر بياور) هنگامى را كه خداوند به عيسى بن مريم گفت: «ياد كن نعمتى را كه به تو و مادرت بخشيدم! زمانى كه تو را با«روح القدس» تقويت كردم كه در گاهواره و به هنگام بزرگى، با مردم سخن مى‏گفتى و هنگامى كه كتاب و حكمت و تورات و انجيل را به تو آموختم و هنگامى كه به فرمان من، از گل چيزى به صورت پرنده مى‏ساختى، و در آن مى‏دميدى، و به فرمان من، پرنده‏اى مى‏شد و كور مادرزاد، و مبتلا به بيمارى پيسى را به فرمان من، شفا مى‏دادى و مردگان را (نيز) به فرمان من زنده مى‏كردى و هنگامى كه بنى اسرائيل را از آسيب رساندن به تو، بازداشتم در آن موقع كه دلايل روشن براى آنها آوردى، ولى جمعى از كافران آنها گفتند: اينها جز سحر آشكار نيست».[7]

تولد عیسی از مادری بدون همسر، بی حکمت نبوده است و در زمان خود حضرت عیسی (ع) غیر از اثبات قدرت نامحدود خداوند (که البته آن زمان بنی اسرائیل به آن ایمان داشتند یا حداقل مشکل اصلی آنان نبود)، آیه و نشانه ای بود تا مردم به وسیلۀ آن هدایت شوند و البته عده ای در برابر این آزمایش شکست خورند.

قرآن کریم می فرماید:«و به ياد آور زنى را كه دامان خود را پاك نگه داشت و ما از روح خود در او دميديم و او و فرزندش [مسيح‏] را نشانه بزرگى براى جهانيان قرار داديم».[8]

علامه طباطبائی دربارۀ این آیه می گوید: «در اين جمله عيسى و مادرش يك آيت به شمار آمده‏اند، چون منظور از آيت در اين جا تولّد اين طورى است و اين آيت قائم به هر دو است و چون مريم در اقامه اين آيت مقدم بر عيسى است؛ لذا اول نام مريم را برده فرموده: “ما او و فرزندش را” و نفرمود “ما فرزندش را و خودش را” آيت قرار داديم‏».[9]

بنابراین چنین چیزی تنها نشانه ای بر قدرت خداوند و وسیله ای برای هدایت و آزمایش مردم[10] بوده است، هرچند می توان گفت که این معجزۀ تولد حضرت عیسی (ع) در نگاه مردم آن زمان که به امور پزشکی و مسائل طبیعی آشنا بودند، جز آن که نشان از قدرت و معجزه الاهی بود، نوعی تکریم و امتیاز برای عیسی (ع) به شمار می رفت که آن حضرت نیز، به خوبی از این ویژگی در جهت تبلیغ دین الاهی بهره جست.