علی اکبر (علیه السلام) در کربلا

علی اکبر (علیه السلام)  درحماسه کربلا، درخششی چشم‌گیر داشت و با هربار حمله خود، ده‌ها نفر را به خاک هلاکت می‌انداخت.
هنگامی‌که با 25 سوار به ساحل فرات روانه شد و برای سیصد نفر از خاندان، عیال و اصحاب امام حسین (علیه السلام) آب آورد، بسیاری از مسئولان و سرپرستان حفاظت از فرات را از دم تیغ خود گذراند و پشت دشمن را به لرزه درآورد. عمویش حضرت عباس (علیه السلام) که خود در دلاوری، بی‌باکی، شجاعت و شهامت، زبانزد همگان بود، به‌خاطر چنین صفات تابناک، آن جناب را بسیار احترام می کرد.

علی اکبر در چنین صحنه‌های سخت و طاقت سوز، تنها به رضا و تسلیم الهی فکر می‌کرد و چنان در برابر بلاهای الهی آرام و مطمئن بود که گاه حیرت و شگفتی دیگران را برمی‌انگیخت. از این رو؛ عقبة بن سمعان می‌گويد: «هنگامی که امام (علیه السلام) و همراهان ایشان از منزل قصر بنى مقاتل، كوچ می‌كردند، ساعتى همراه آن جناب رفتيم و همان‌طور كه آن حضرت بر روى اسب بود، اندک خوابى او را گرفت و پس از اين‌كه از خواب بيدار شد، می‌فرمود: «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ، وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ» و دو يا سه بار اين كلمات را بر زبان جارى كرد. در این میان فرزندش على بن الحسين (علیهما السلام) پيش آمده گفت: از چه حمد خداى را بجاى آوردید و (انا للَّه …) بر زبان راندید؟! امام (علیه السّلام) فرمود: پسر جان اندكى خواب رفتم، پس (در آن خواب اندک) سوارى را ديدم كه پيش روى من آشكار شد و می‌گفت: اين گروه می‌روند و مرگ به‌سوى ايشان در حرکت است!، دانستم كه آن سوار جان‌هاى ما است كه خبر مرگ ما را می‌دهد، على گفت: پدرجان خداوند بدى براى شما پيش نياورد، آيا مگر ما بر حق نيستيم؟ فرمود: بله، سوگند بدان خدائى كه بازگشت بندگان به‌سوى او است، (ما برحقيم)، علی اکبر گفت: پس ما در چنين حالى باک نداريم از اين‌كه بر حق بميريم، حسين (علیه السلام) به او فرمود: خدايت بهترين پاداشى را كه فرزندى از پدر خود می‌برد به تو عنايت كند …».[1]