Warning: filemtime(): stat failed for /home/islamp/public_html/fa/wp-content/plugins/easy-table-of-contents/assets/js/front.min.js in /home/islamp/public_html/fa/wp-content/plugins/easy-table-of-contents/easy-table-of-contents.php on line 236
searchicon

کپی شد

عقاید و آداب جریان احمد الحسن

عقاید و آداب احمد الحسن در ضمن ادعاهایی که نموده، روشن می‌شود که در این جا فهرست وار به آن اشاره می کنیم.

  1. او خود را با چهار واسطه، فرزند حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف)معرفی می‌کند. 2. خود را یمانی دانسته که وظیفه زمینه‌سازی ظهور را بر عهده دارد. 3. معتقد است پس از وفات امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) به عنوان امام و خلیفه، حکومت را به دست می‌گیرد. 4. خود را دارای عصمت، علم و میراث اهل‌بیت (علیهم السلام) می‌داند.[1] 5. معتقد است همان فردی است که به جای عیسی به صلیب کشیده شده و همراه با انبیای گذشته بوده است.[2] 6. اعتقاد دارد دو فرد با عنوان «دابة الارض» وجود دارد که بنابر روایات، یکی از آن‌ها علی (علیه السلام) است و در زمان رجعت می‌آید و دیگری خود او است که در آخرالزمان و پیش از حضرت علی (علیه السلام) رجعت خواهد کرد[3]. 7. خود را یکی از 313 یار حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) می‌داند. 8. خود را صاحب بیرق رسول خدا (صلی الله علیه و آله) می‌داند و دلیل آن را این‌چنین عنوان می کند که بر روی پرچمش نوشته شده است «البیعة لله»!.[4] 9. علم اصول، فلسفه، منطق، رجال و سندشناسی را بدعت می‌داند.[5] 10. تقلید از مراجع را جایز ندانسته و خود را تنها مرجع پاسخ‌گویی معرفی کرده است.[6]11. در میان مراجع تنها به امام خمینی و شهید سید محمد صدر – صاحب موسوعه امام مهدی (علیه السلام) – احترام می‌گذارد.[7] 12. خواب و استخاره را از جمله ادله اثبات خود بیان می‌کند و خواب را کوتاه‌ترین راه اثبات خود می‌داند.[8] [9]

 

[1] . احمد الحسن، بصری، واحد تحقیقات انتشارات انصار امام المهدی، ادلۀ جامع دعوت یمانی آل محمّد، ص 30.

[2] . احمد الحسن، بصری، الجواب المنیر عبر الاثیر، ج 1 – 4، ص 299.

[3] . همان، ص 235.

[4] . ادلۀ جامع دعوت یمانی آل محمّد، ص 25.

[5] . همان، ص 37.

[6] . الجواب المنیر عبر الاثیر، ج 1، ص 101.

[7] . همان، ج 1، ص 48، 76 و 315.

[8] . همان، ص 9.

[9] . یوسفیان، مهدی و شهبازیان، محمد ، بررسی برخی ادله روایی احمد بصری یمانی دروغین، فصلنامه علمی – پژوهشی مشرق موعود، ش 27، ص 59 – 82.