کپی شد
عفاف در انديشه (فكر)
اعمال انسان نتيجه فكر و انديشه او است. انسان ابتدا به يک موضوع فكر می‌كند، سپس عمل می‌كند. بنابراين انسان‌ها آن‌گونه كه می‌انديشند، زندگی می‌كنند و رفتار آن‌ها انعكاس افكار و انديشه‌هايی است كه در سر می‌پرورانند.
عفاف در انديشه و فكر به‌معنای كنترل و مديريت افكار است تا وارد عرصه‌های آلوده و خلاف عفت نشود. تخيل‌های شهوانی و تحريک‌كننده و خيال غيرعفيفانه هرچند عمل مشهود خلاف عفت نيست، اما نوعی زياده‌خواهی است كه تأثير روانی عميقی دارد. گرچه فكر به گناه تا زمانی كه به عمل ننشيند، گناه محسوب نمی‌شود، اما افكار ناپاک كه نتيجه افسار گسيختگی انديشه و عدم كنترل انسان بر نحوه فكر كردن است، رفته رفته آينه دل را سياه كرده و زمينه فساد را فراهم می‌سازد.
اگر انسان دائماً به مسائل خلاف عفت فكر كند، حتی اگر به افكارش جامه عمل نيز نپوشاند، در دراز مدت به اين‌گونه افكار عادت كرده، عفت و حياء درونی خود را از دست می‌دهد و گناه را سبک شمرده و در نتيجه به‌طرف آن كشيده می‌شود. امام علی (علیه السلام) می‌فرمايد: «كسی كه زياد به گناه فكر كند، بالاخره افكارش او را به گناه وا می‌دارد».[1]
عفت درون و انديشه پاک، رفتار و كردار پاک را در پی دارد و انديشه ناپاک ثمره‌ای جز رفتار و كردار و گفتار ناپاک نخواهد داشت.
محافظت از فكر و كنترل آن از وسوسه‌های شيطانی موجب عفاف روح و روان انسان می‌شود كه نتيجه آن در اعمال و گفتار و رفتار انسان مشهود است. امام علی (علیه السلام) می‌فرمايد: «فكر به نيک، انسان را به آن عمل وا می‌دارد».[2]
در اهميت كنترل فكر از علی (علیه السلام) روايت شده‌است: «دل انسان از فكر به گناه روزه باشد، بهتر است از اين‌كه شكم او از طعام».[3]
در تأثير انديشه انسان بر ظاهر او، پيامبر اكرم (صلی الله علیه و آله) می‌فرمايد: «هر گاه دل انسان پاک باشد، جسم او نيز پاک است و اگر دل انسان ناپاک و آلوده شود، جسمش نيز به آلودگی كشيده می‌شود».[4]
[1]. تميمي آمدي، عبدالواحد بن محمد، غرر الحكم و درر الكلم، ص 185.
[2]. همان، ص 56،
[3]. همان، ص 176،
[4]. مجلسي، محمد باقر، بحار الأنوار، ج 67، ص 50؛ مؤسسه علمی تحقیقی مکتب نرجس.