عشق علامه امینی به قرآن و عترت پیامبر (علیهم السلام)

امینی به خواندن قرآن و ادعیه و نمازهای مستحبی علاقه‌ای در حد ولع داشت. رسم هر روزه وی چنین بود: زمانی‌که سپیده نزدیک می‌شد برای ادای نماز شب از جای بر می‌خاست و تهجد شبانه را به انجام فریضه صبح در لحظات آغازین سپیده دم پیوند می‌زد. آن‌گاه به قرائت قرآن می‌پرداخت و یک جزء کامل از آن را بر می‌خواند. خواندن قرآن نیز با تدبر و تأمل در مفهوم آیات و توشه‌گیری از دلایل و براهین آن همراه بود.

در پایان صبحانه می‌خورد و عازم کتابخانه خاص خود می‌شد و به مطالعه می‌پرداخت تا آن‌که شاگردانش نزد وی می‌آمدند تا از بیان شیرین نظریات صائب و آراء آزاد منشانه‌اش بهره گیرند. این چنین مستمراً به تدریس و بحث اشتغال داشت تا بانگ اذان ظهر مأذنه‌ها برمیخاست در این هنگام مهیای انجام فریضه می‌شد، سپس ناهار می‌خورد و ساعتی می‌خوابید و مجدداً تلاش علمی در کتابخانه را از سر می‌گرفت و تا نیمه شب ادامه می‌داد!

امینی وصیت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) در حدیث مشهور «ثقلین» مبنی بر لزوم تمسک هم‌زمان امت به قرآن و اهل بیت (علیهم السلام) را پیوسته در گوش داشت و به‌راستی دلباخته خاندان عصمت بود. به گفته مرحوم حکیم زاده: امینی دائم الوضوء بود و صبح‌ها هر روز به حرم حضرت امیر (علیه السلام) مشرف می‌شد و سپس به کتابخانه می‌آمد.

افزون براین هرزمان نیز که حاجتی داشت دنبال مطلبی در کتابی می‌گشت و پیدا نمی‌کرد یا درجست‌وجوی کتابی به این سو و آن سو پرسه می‌زد و نمی‌یافت و برای یافتن مقصود خود به مولا علی (علیه السلام) متوسل می‌شد و از رهگذر لطف مولا مقصودش برآورده می‌شد یا مطلبی را کشف می‌نمود فوراً عبا بر دوش می‌افکند و به قول خود برای تشکر از مولا به حرم می‌رفت.

امینی به نقطه کمال عشق و فنای عاشق در یاد و نام معشوق رسیده بود و در برابر محبوب قدسی برای خود هیچ‌چیز نمی‌خواست.

با آن عشق و ارادت که امینی به آل الله (علیهم السلام) داشت شگفت‌انگیز نیست اگر ببینیم که عنایت آن بزرگواران چونان خورشید بر مسیر زندگی او می‌تابید و شدت این تابش گاه به حدی بود که گوئی می‌خواستند به همگان بفهمانند که ما امینی را دقیقاً زیر نگاه پر مهر خویش داریم. در این باره داستان‌های شگفتی وجود دارد که شرح آن فرصتی دیگر می‌طلبد.[1]

کلید واژه: عشق و ارادت امینی به آل الله، دائم الوضوء بودن علامه امینی، ولع امینی به خواندن قرآن، ولع امینی به خواندن ادعیه، ولع امینی به خواندن نمازهای مستحبی

[1]. ویکی فقه و حوزه نت.