کپی شد
عجارده یکی از فرفه های خوارج
عجارده يا عجرديه از فرق خوارج و پيروان عبد الكريم بن عجرد بودند. او پيرو عطيه بن اسود حنفى بود. بعد از او عجارده بر چند گروه شدند و همه معتقدند: كه كودكان هرگاه بالغ گرديدند و بزرگ شدند بايد به اسلام خوانده شوند و يا اسلام را توصيف نمايند و پيش از اين بايد از آن بيزارى جست.[1]
عجارده با «ازارقه» در يک مورد اختلاف دارند و آن اين است كه: ازارقه بردن اموال مخالفان را روا می دانند، ولى عجارده می گويند: بردن مال هيچ يک از آنان روا نيست مگر اين كه او را كشته و مالشان را به يغما بريم.
برخى نوشتهاند: عبد الكريم بن عجرد نخست از ياران ابى بيهس بود و سپس با وى مخالفت كرد و سرانجام به حبس افتاد و در زندان بود كه دو تن از يارانش ميمون و شعيب كه با يک ديگر در باب «مشيت خداوند» اختلاف كرده بودند براى حكميت به او نامه نوشتند ( شعيبيه) می گويند: عجارده منكر نسبت سوره يوسف به قرآن شدند و گفتند: آن داستان عشقی است و نشايد كه چنين داستانى در قرآن باشد.
شهرستانى چندین فرقه از خوارج را به «عجارده» نسبت مىدهد که در این جا به اسامی آنها اشاره می شود:
خلفيه، صلتيه، حمزيه، شعيبيه، ميمونيه، اطرافيه، جازميه، ثعالبه، شيبانيه.[2]
[1]. بغدادى عبد القاهر الفرق بين الفرق و بيان الفرقة الناجية منهم، ص 72-74، ناشر، دار الجيل- دار الآفاق، بيروت، 1408 ق.
[2]. شهرستانى، الملل و النحل، ناشر، ج1، ص 148، الشريف الرضي، قم، چاپ سوم، 1364 ش؛ الفرق بين الفرق و بيان الفرقة الناجية منهم، النص، ص 18.؛ مشكور، محمد جواد، فرهنگ فرق اسلامى، متن، ص332، ناشر، آستان قدس رضوى، مشهد چاپ دوم، 1372 ش