عبد القادر گیلانی

زندگی نامه

عبدالقادر بن ابی صالح موسی بن عبد الله بن یحیی الجیلانی ملقب به محیی الدین[1] در شمال ايران به دنیا آمد و در بغداد نشو و نما يافته و در همان جا دفن شده است.[2] به گفته قاموس الاعلام و طبقات شعرانی، نسب ایشان به امام حسن مجتبی (ع) می رسد که از سادات حسنی است.[3] وی از عرفای قرن ششم و شخصيت هاى جنجالى جهان اسلام است. قبرش در بغداد معروف و مشهور است. ولادت شیخ در سال 471 قمری بوده و در سال 561 قمری از دنیا رفته است که در حدود 90 سال عمر کرده است.[4]

او در جوانی در سال 488 هـ. ق وارد بغداد شد.[5] ابتدا نزد ابو زکریای تبریزی علوم عربیت را فرا گرفت،[6] از ابی سعد المبارک بن علی بن الحسین المخرمی البغدادی حدیث و فقه را آموخت[7] که خرقه طریقت را هم از ایشان گرفته است.[8]

در اصول و فروع فقه و تصوف تألیفاتى به او منسوب است. از آثار وى: «بشائر الخیرات»؛ «الغنیة لطالبى طریق الحق» یا «غنیة الطالبین لطریق الحق»، «الفتح الربانى و الفیض الرحمانى»، «فتوح الغیب»، «ملفوظات قادریه»؛ «الفیوضات الربانیه فى الاوراد القادریه»؛ «ملفوظات گیلانى»؛ «آداب السلوك و التوصل الى منازل الملوك»؛ «دیوان» شعر كه به «دیوان غوث اعظم» معروف است.[9]

ابن عربی در بسیاری از آثار خود از جمله در چند بخش از کتاب فتوحات مکیه از عبدالقادر گیلانی نام برده و از او با عظمت یاد کرده است.

عبد القادر گیلانی در بین تمامی سلاسل تصوف از احترام خاصی برخوردار بوده و گروه های مختلفی خود را منسوب به وی دانسته اند.

---

[1] علی اکبر دهخدا، لغت نامه دهخدا، ج 10، (شمس آباد-علی)، ص 15713،موسسه انتشارات و چاپ دانشگاه تهران، چاپ دوم از دوره جدید، 1377.

[2] مجموعه ‏آثاراستاد شهيد مطهرى، ج ‏14، ص 570 – ، ج‏23، ص 57، نرم افزار نور.

[3] لغت نامه دهخدا ،ج 10 ،(شمس آباد-علی)، ص 15713.

[4] محمد معصوم شیرازی،طرائق الحقایق ،(با تصحیح و مقدمه محمد جعفر محبوب)، ، ج 2 ، ص 362،انتشارات سینایی ،چاپ دوم ،چاپ احمدی.

[5] عبد القادر گیلانی، فتوح الغیب، ص 10، دار الهادی مکتبة دار الزهرا، بیروت، 1428 هجری قمری-2007 میلادی.

[6] لغت نامه دهخدا، ج 10، (شمس آباد-علی)، ص 15713.

[7] فتوح الغیب، ص 10، همان.

[8] طرائق الحقایق، ج 2، ص 362، همان.

[9] لغت نامه دهخدا، ج 10،(شمس آباد-علی)، ص 15713.